அத். 45 திரைப்பட வியூகத்தில் ஒரு நாவல்

வசிகரப் பொய்கள்

அத்தியாயம் 45

காலண்டரில் நாள் தாள்கள் மேலெழும்பிப் பறக்கின்றன… அகாடின் வாத்தியம் விரிகிறதைப் போல.

வங்கி. மாலை நேரம். திடீரென்று “நமஸ்காரம் சார்,“ என்று குரல். ராமசாமி தலையைத் தூக்கிப் பார்க்கிறான். அந்த சோசியக்காரன். ரமேஷிடம் திரும்பி “விடமாட்டேங்கறான் அப்பா என்னை…“ என சிரிக்கிறான். ரமேஷ் “என்னையும் தான்டா…“ என்கிறான். சோசியக்காரன் மேனேஜரைப் பார்க்க உள்ளே போகிறான். “அவருக்கு எதிர்காலத்தைக் கரெக்டாச் சொல்லிட்டானாம். புரோமோஷனும் இட மாற்றமும். என்கிட்ட அதைச் சொல்லி பீத்திக்கறான்“ என்கிறான் ராமசாமி.

“அது பலிச்சிட்டதா இல்லியான்றான். இதெல்லாம், பொறந்தா ஆம்பளை, இல்லாட்டி பொம்பளை – அப்டின்றா மாதிரி யூகம்“ என்று சிரிக்கிறான் ரமேஷ்.

“சோசியம்ன்றது வாக்கு சாமர்த்தியம். அவன் பாட்டுக்கு எட்டு பத்துன்னு பலன் அடுக்குவான். அதுல ஒண்ணு நமக்கு ஒத்து வராப்ல இருக்குமா? அத்தோட நாம அவனை நம்ப ஆரம்பிச்சிருவோம்.“

“சொல்ற முறைதான் சோசியம்னு சொல்வாங்க. ஒரு கதை கேள்விப் பட்டிருக்கியா?“

“சொல்லு.“

“ஒரு ராஜாவுக்கு சோசியம் சொல்ல நிறைய சோசியக்காரர்கள் வந்திருந்தாங்க.“

“ம்.“

“அதுல ஒருத்தன் அவர் கையைப் பார்த்தான். உங்க ராசிப்படி உங்களுக்கு முன்னாடி உங்க உறவுக்காரங்க எல்லாருமே செத்துப் போயிருவாங்க… ன்னானாம். ராஜாவுக்கு அபார கோபம் இவனைப் பிடிச்சி சிறையில் அடைங்க. இப்பிடி மோசமான பலன் சொல்றானேன்னு உத்தரவு போட்டுட்டான்.“

சிரிக்கிறான் ராமசாமி.

“அடுத்த சோசியன். அவன் வந்து கையைப் பார்க்கிறான். முதல் சோசியன் சொன்னது கரெக்ட்டு அப்டின்னு இவனுக்குப் புரிஞ்சிட்டது. பலனும் சொல்லணுமே? என்ன பண்றது? சட்னு ஆரம்பிச்சான்… ஆகா...ன்னான் உங்க உறவு சனம் எல்லார்த்தையும் விட நீங்க அதிக ஆயுசோட இருப்பீங்க மகாராஜா – அப்டின்னு ஒரு போடு போட்டான்.“

“ராஜா நல்லா பரிசு கொடுத்து அனுப்பிச்சார். அப்பிடித்தானே?“ என்று சிரிக்கிறான் ராமசாமி.

“எனக்குக் கூட பலன் சொன்னாண்டா“ என்கிறான் ரமேஷ். “உனக்குமா?“ என ஆச்சர்யமாய்த் திரும்பிப் பார்க்கிறான் ராமசாமி. “எதிர்காலமா?“

“ஆமாம்.“

“என்னன்னு?“

“எனக்கு இதய சம்பந்தமா… வலி மாதிரி எதாவது வருமாம்…“ சிரிக்கிறான் ரமேஷ். ராமசாமி முகம் மாறுகிறது. ரமேஷ் சிரிக்கிறான். “எனக்காவது நெஞ்சு வலியாவது?“

“அப்பிடியா சொன்னான்?“

“என்னடா சீரியசாயிட்டே?“

“உனக்கு நெஞ்சு வலி வரும்டா…“

“என்னடா உளர்றே?“

“அன்னிக்கு உன்கிட்ட அவசரமா நான் BLOOD COLLECT பண்ணிட்டுப் போனேனே…“

“அகர்வால் ரத்த வங்கில… ஆமாம்.“

“அது உனக்கே தாண்டா.“

“அட ஆமடா. அதை நம்பல  என்னை வெச்சி காமெடி பண்றேன்னு நினைச்சேன்.“ ரமேஷ் அவனையே பார்க்கிறான். “இர்றா…“ என அவனை ஒதுக்கிவிட்டு ராமசாமி மேனேஜர் அறைக்குள் போகிறான். “இவனுக்கும் சோசியப் பைத்தியம் பிடிச்சிட்டதா?“ என்கிறான் ரமேஷ்.

மானேஜர் அறையில் காபி அருந்திக் கொண்டிருக்கிறான் சோசியக்காரன். ராமசாமியைப் பார்த்து “என்ன சார் வேலையெல்லாம் முடிஞ்சாச்சா?“ என்று சிரிக்கிறான். “மேனேஜர் ரூம்ல இருந்துக்கிட்டு மேனேஜர் மாதிரியே கேள்வி கேக்கறியேய்யா“ என்கிறான் ராமசாமி. கிருஷ்ணராஜ் புன்னகை செய்கிறார்.

“எனக்கும் கை ரேகை பாக்கறீங்களா?“

“என்ன திடீர்னு?“

“விதி சார்… விதி“ என்று சிரிக்கிறான் ராமசாமி. “இப்ப உங்க கிட்ட எனக்கு கை நீட்டணும்னு தோணுதே…“

“விதியைத் தெரிஞ்சிக்கிட்டு என்ன பண்றதுன்னீங்களே?“ என்று சிரிக்கிறான் சோசியக்காரன். மேனேஜர் புன்னகையுடன் ராமசாமியைப் பார்க்கிறார்.

“இப்ப மழை வரும்ன்றது விதி. கேட்டீங்களா?“ என்கிறான் ராமசாமி. “மழையை வராமல் மாத்த முடியுமா? முடியாது. ஆனால்… மழை வரும்னு தெரிஞ்சிக்கிட்டால்? குடை எடுத்துக்கிட்டுப் போகலாம் இல்லே? நனையாமல் வீடு திரும்பலாம் இல்லே?“

“நான் சொன்னதை எனக்கே திருப்பிச் சொல்றீங்களா?“ என்கிறான் சோசியக்காரன். “திருநவேலிக்கே அல்வாவா?“

மேனேஜர் சிரிக்கிறார். “டாக்டர் சர்வபள்ளி ராதாகிருஷ்ணன்… முன்னாள் ஜனாதிபதி தெரியும் இல்லியா? அவர் ஒருமுறை வேடிக்கையாச் சொன்னாரு…“ என்கிறார்.

“சோசியம் பத்தியா?“

“விதி பத்தி.“

“ஓகோ.“

“சீட்டு விளையாடறோம் இல்லியா? இதுல நம்ம கைக்கு எந்த சீட்டு வருது… இது விதி. ஆனால் இந்தச் சீட்டுக்களை வெச்சி இதை அங்க அதை இங்கன்னு மாத்தி அடுக்கி செட்டு சேர்த்து ஜெயிக்கிறோம் இல்லியா. அது மதி…“

“சூப்பர்“ என்கிறான் ராமசாமி. “பாக்கறீங்களா?“ என கையை நீட்டுகிறான் ராமசாமி.

“உங்க விதி. யாரை விட்டது?“ என்று சிரிக்கிறான் சோசியக்காரன். ராமசாமி உள்ளங்கை ரேகைகளை தன் தோள்ப் பையில் இருந்து ஒரு லென்சை எடுத்துப் பார்த்தபடி ஆராய்கிறான். ஆள் காட்டி விரல் மேட்டை அழுத்திக் காட்டுகிறான். “புதன் மேடு நல்லா இருக்கு. நீங்க புத்திசாலி…“

ரமேஷும் ஆர்வப்பட்டு அறைக்குள் வருகிறான். “முதல் பாயின்ட்டே எப்பிடி அடிக்கிறார் பார்…“ என்று ரமேஷ் சிரிக்கிறான்.

“உங்க வாழ்க்கையில் அநேக சம்பவங்கள் நம்ப முடியாத அளவில் புதுசு புதுசா நடக்கும்.“

“ஆமா சார்…“ என்கிறான் ரமேஷ். “அவர் சொல்லல்லியே…“ என்று சிரிக்கிறான் சோசியக்காரன். “ஆமா“ என்கிறான் ராமசாமி.

திடீரென்று அவன் முகம் மாறுகிறது. “சார்…“ என நிறுத்துகிறான் சோசியக்காரன். மூக்கை உறிஞ்சுகிறான். “சார்.. ஆபத்து“ என்கிறான். “இதுக்கு நேரா ரெண்டு வருஷத்தில்… ஹா“ என்கிறான்.

“தீ… தீ எரியுது…“ என்கிறான் சோசியக்காரன் பதட்டமாய். “என்ன சொல்றீங்க?“ என்கிறான் ராமசாமி. அவனுக்குப் பதறுகிறது. “தீ விபத்து சார்… உங்களுக்கு தீயில கண்டம். யாராவது சொன்னாங்களா?“

“சொல்லியிருக்காங்க.“

“ரெண்டு வருஷம். இதே நாள்… உங்க வீட்ல… தீ விபத்து சார்…“

அந்தக் கையை உருவிக் கொண்டு ஓடுகிறான் ராமசாமி. மேனேஜர் பதறி எழுந்து கொள்கிறார். அவன் ஓடுவதை எல்லாரும் கலவரத்துடன் பார்க்கிறார்கள். “இருங்க…“ என்று சோசியக்காரன் திரும்பி ராமசாமியைக் கூப்பிடுகிறான். அங்கே ராமசாமி இல்லை.

•

ஆட்டோவில் வீடு நோக்கி விரைகிறான் ராமசாமி. தூரத்திலேயே அவனது அடுக்ககம். தீ விபத்து மாதிரி ஜாடையே இல்லை. “பொய் கிய் சொல்லிட்டானா?“ என சத்தமாய்ச் சொல்லிக் கொள்கிறான். “என்ன சார்?“ என்கிறான் ஆட்டோக்காரன். “ஒண்ணில்ல நீ போ…“

வாசல் பக்கம் இறங்கிக் கொள்கிறான். “பொய்யா இருக்குமோ?“ என்று சொலலிக் கொள்கிறான். “ஐயோ… நான் ரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி இல்லே இருக்கேன்…“

பதறி லிஃப்ட்டுக்கு ஓடுகிறான். எண் ஏழு பொத்தானை அழுத்துகிறான். லிஃப்ட் மேலே ஏற ஆரம்பிக்கிறது. மூக்கை உறிஞ்சி எதும் தீ எரியும் வாசனை எட்டுகிறதா பார்க்கிறான். லிஃப்ட் கதவு திறக்கிறது. ஏழாவது மாடி. பக்கத்து வீடு கணபதி வாசலில் காத்திருக்கிறார். “என்ன சார்… வேலை முடிஞ்சாச்சா?“ என சிரிக்கிறார். அவனுக்கே சந்தேகம். “தப்பா வந்திட்டேனா?“ என்கிறான்.

“என்ன சொல்றீங்க?“ என்கிறார் கணபதி.

அப்போது அவன் வீட்டுக்குள் இருந்து பட்டென எதோ வெடிக்கும் சத்தம் கேட்கிறது.

•

வீட்டுக்கு உள்ளே அடுப்பு எரிந்து கொண்டிருக்கிறது. மேலே சுட வைத்த பாத்திரம் நீர் வற்றிப் போய் தகதகவென்று கனலாகி சிவப்பு பொலிகிறது. மெல்ல தீ அதன் GAS குழாயில் பரவுகிறது. தீப்பொறிகள்.

•

“எதோ சத்தம் கேட்டது இல்லே? எங்க வீட்ல இருந்து…“

“சத்தமா?“ என்கிறார் கணபதி.

“தீ… தீ சார்… குழந்தைகளோட கீழே போங்க சிக்கிரம்…“

“சீக்கிரம் போங்க“ என்று பதறுகிறான் ராமசாமி. அவர்களைப் பலவந்தமாக லிஃப்ட்டுக்குள் அனுப்புகிறான். அப்படியே தடதடவென்று மேல் மாடிக்கு ஓடுகிறான். எட்டாவது மாடி. கதவுகளைத் தட்டுகிறான். கதவைத் திறக்கிறவர்களிடம் “தீ… தீ…“ என்கிறான். நா வரள்கிறது. “எல்லாரும் கீழ போங்க… லிஃப்ட் வழியா கீழ இறங்குங்க. சீக்கிரம் சீக்கிரம்… கரண்ட் கட் பண்ணணும்.“

•

ஏழாவது மாடி வெளி சன்னல் கதவு சட்டென வெடிக்கிறது. தீயும் புகையுமாய்ப் பரவுகிறது வெளியே. கிழ்த்தளத்தில் இறக்கப் பட்டவர்கள் தலை தூக்கிப் பார்க்கிறாகள். “நிசம்மாதான் சொல்லியிருக்கிறார்.“ நெஞ்சைப் பிடித்துக் கொள்கிறார் கணபதி. அவர் பக்கத்தில் ராணி. பயப்படுகிறாள். அவளை அணைத்துக் கொள்கிறார் கணபதி. “நல்லவேளை மேகலா… அம்மாவோட வெளிய போயிருக்கா“ என்கிறாள் ராணி. “உனக்கு… நான் கூட இருக்கேன்…“ என்று அவளுக்கு முத்தம் தருகிறார் கணபதி.

ராமசாமி அப்படியே கீழே ஓடி வருகிறான். செல்ஃபோனில் தீயணைப்புத் துறைக்கு தகவல் சொல்கிறான். “இங்க… சாந்தி டவர்ஸ். ஏழழவது மாடி. தீ. உடனே வாங்க.“

“எந்த இடம் சார்…“

“விநாயகர் நகர். நாலாவது மெய்ன் ரோடு.“

•

வெளியே பொழுது இருட்டு கவிய ஆரம்பிக்கிறது. அதற்குள் எதோ டி.வி. சேனலில் இருந்து வண்டி வந்து அங்கே நிற்கிறது. “இன்னும் தீயணைப்பு வண்டியே வரல்ல. இவஙக வந்திட்டாங்க பாரு…“ என்கிறார்கள் யாரோ.

இன்னொரு பந்தாய்ப் புகை ஏழாவது மாடியில் இருந்து வெளியே வருகிறது. நெருப்பு வயர்களுக்குப் பரவி அப்படியே ராமசாமி வீட்டின் ஃப்ரிட்ஜ் படாரென்று வீட்டுக்குள் வெடிக்கிறது.

டிவி நியூஸ் சேனல் வண்டியின் மேகொண்டை விளக்கு பளீரென்று எரிய ஆரம்பிக்கிறது.

•

அவசர அவசரமாக மாடிப் படிகளுக்கு அடியில் இருக்கும் மெய்ன் போர்டைத் திறக்கிறான். எல்லா மெய்ன் சுவிட்சுகளையும் டக் டக்கென்று அணைக்கிறான். “தீ விபத்துக்குப் பிறகு அது மின்சார வயரில் பத்திக்கிட்டு ஏற்படும் விபத்து தான் பெரிய விபத்து சார்…“ என்கிறான் கணபதியிடம்.

“யூ மே பி ரைட்“ என்கிறார் கணபதி.

இருட்டு அதிகம் ஆகி தெரு விளக்குகள் எரிய ஆரம்பிக்கின்றன. அப்போது சைரனுடன் தீ வண்டிகள் இரண்டு அந்த வளாகத்துக்குள் நுழைகின்றன.

“டிவிக்காரன் வன்ட்டான். இவன் இப்பதான் வரான்…“

“டிவிக்காரனுக்கு தகவல் இவன்தான் சொல்லிருப்பான் போல இருக்கே.“

இபபோது தீயணைப்பு வண்டியின் உச்சி விளக்குகள் வேறு எரிய விடப் படுகின்றன.

“இந்த இடமே வெளிச்சக் காடா ஆயிட்டதேய்யா…“

நிறையப் பேர் வந்து கூட ஆரம்பிக்கிறார்கள். “என்னடா தீ வண்டி நிக்குது?“

“அட தீ வண்டியா… சத்தம் கேட்டு நான் நான் பஞ்சு மிட்டாய்க்காரன்னு நினைச்சேன்.“

ஒரு பெண் பேசாமல் பார்த்தபடி நிற்கிறாள். டிவி காமெரா நாலா பக்கமும் திரும்புகிறது. அவளைப் பார்க்கிறாப் போல அது தெரிந்ததும் அவள் “ஐயோ ஐயோ…“ என்கிறாள். கூட இருக்கிறவள் சிரிக்கறிள். “நல்லா ஆக்ஷன் பண்றேடி நீ.“

சில பேர் ஓடி வருகிறார்கள். இறங்கும் தீயணைப்பு டிரைவரிடம் ஒருவன் “என்ன படம் சார்?“ என்று கேட்கிறான்.

“என்னது?“

“சினிமா ஷுட்டிங் தானே?“ என்கிறான் அவன்.

“யோவ்… போய்யா வன்ட்டான்“ என அவசரமாக கூட்டம் பார்க்க ஓடுகிறான் தீயணைப்பு டிரைவர்.

“இது டி வி சீரியல் போலத்தாண்டா இருக்கு.“

“ராதிகா சீரியலா?“

என்ன சார் ஆச்சி?“ என்று கூட்டத்திடம் வருகிறார் அதிகாரி.

“டேய் இவரை ஒரு சிரியல்ல நான் பாத்திருக்கேன். வில்லனா வருவாரு… வந்து இவரே ஒரு வைக்கப் படப்புக்குத் தீ வெச்சிருவாரு.“

அதிகாரியை நோக்கி ராமசாமி முன்னே வருகிறான். “ஏழாவது மாடி சார். எங்க வீடுதான்…“

அப்போது ஏழாவது மாடியில் இருந்து இன்னொரு புகைப் பந்து வெளியே வருகிறது. “மின்சாரத்தை நானே துண்டிச்சிட்டேன் சார்…“ என்கிறான் ராமசாமி.

“வெரி குட். நல்ல காரியம் பண்ணினீங்க.“

“உள்ள யாராவது கிழடு கட்டை மாட்டியிருக்குமாடா?“

ஒருவன் ராமசாமியைக் காட்டி “அவன்தான் ஹீரோவா?“ என்கிறான்.

“மேக் அப் போடாமல் இருக்கானே…“

“தனுஷைப் போட்டிருக்கலாம்டா.“

“ஃபயர் சரிவிஸ் ஆளா அவன் நடிச்சதே இல்லை.“

“லோ பட்ஜெட் போல…“

ராமசாமி பேசுகிறான். “பின் பக்கமா தண்ணிக் குழாய் மேல வரை போகுது. அது வழியா ஏறலாம் சார்…“

அதிகாரி உத்தரவுகளை இடுகிறார். “ஏய் ஒராளு பின் வழியா மேல ஏறு… சன்னல் உடைஞ்சிருக்கு. அது வழியா உள்ளே நுழைய முடியுமா பாரு. பாத்து… GAS CYLINDER வெடிக்காமல் இருக்கணும்.. கவனம்.“

இன்னொருத்தரை வாசல் வழியா உள்ளே போங்க நீங்க… வீட்டை உடைக்கணும்னால் உடைச்சிக்கலாம்.“

“சாவி இருக்கு சார்…“ என நீட்டுகிறான் ராமசாமி. அவன் வாங்கிக் கொள்கிறான். மேலே மாடிப்படி வழியாக உள்ளே ஓடுகிறான். தீயணைப்பு இயந்திரம் வசம் பார்த்து நின்று கொள்கிறது. அதில் இருந்து சர்ர்ரென்று மேலே ஏறும் ஏணி. அதில் ஒரு நபர் உச்சத்தில் நிற்கிறான். அவன் கையில் நீர்க் குழாய். அவன் ஏணியில் ஏறி மேலே ஸ்வைங்கென்று போவதைப் பார்த்து ராணி கை தட்டுகிறாள்.

“ஏய் அந்த ஆள் ஹீரோ இல்லைடா. அவன் ஹீரோன்னால் அவன்தானே ஏணியில் மேல ஏறணும்?“

“பாயின்ட்.“

டமார் என்று பெரும் சத்தம் ஏழாவது மாடி உள்ளே யிருந்து கேட்கிறது. அதிகாரி ராமசாமியிடம் வருத்தப் படுகிறான். “ச். சிலிண்டர் தான்… அந்த அறைச் சுவரே அப்படியே வெடிச்சிச் சிதறியிருக்கும்…“ என்கிறான். ஏழாவது மாடி சமையல் அறை வெளியே திறந்திருக்கும் ஜன்னல் அப்படியே பிய்ந்து விழுகிறது.

தூரத்தில் இருந்து திலகா பார்க்கிறாள். அவளும் கோகுலும் வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். “என்ன இது? ஓ தீ விபத்துடா…“ என்று கோகுலை இழுத்துக் கொண்டு ஓடி வருகிறாள். ராமசாமி அவளைப் பார்த்து “பயப்படாதே… சரியான சமயத்தில் நான் பாத்திட்டேன்…“ என்று அவளை அணைத்துக் கொள்கிறான்.

“நாந்தாங்க அடுப்புல தண்ணியை வெச்சிட்டு அப்பிடியே கதவைப் பூட்டிக்கிட்டு வெளியே போயிட்டேன்.“

“எங்க போனே?“

“ஆட்டோக்காரன் வரல்லன்னுட்டான். திடீர்னு நாலு மணிக்கு ஃபோன் பண்றான். நான் வேற கோவிலுக்குப் போயிட்டு வரலாம்னு கிளம்பிட்டிருந்தேன். சரின்னு கோகுலை நானே கூட்டிக்கிட்டு…“

“ஆஞ்சநேயர் கோவிலுக்கா?“

“ஆமாம்.“

“லங்கா தகனம்.. இங்கயே பார்க்கறே நீ…“ என சிரித்தவன், அவள் அழுகிறதைப் பார்த்து, “இட்ஸ் ஆல்ரைட். வேணுன்னு பண்ணுவாங்களா… பதறாதே…“ என்கிறான்.

ராணி கோகுலிடம் வந்து நிற்கிறாள். மேலே ஏணியில் ஏறி ஒருவன் ஏழாவது மாடி  சன்னல் வரை போய்க்கொண்டே தண்ணீரைப் பீய்ச்சுவதைக் காட்டுகிறாள்.

“சர்க்கஸ்“ என்கிறான். “எங்க மிஸ் கூட நாங்க போய்ப் பார்த்தோம்“ என்கிறான் கோகுல்.

“வீட்ல தீ விபத்துன்னு உங்களுக்கு எப்பிடித் தெரிஞ்சது?“ என்று அவனைக் கேட்கிறாள் திலகா. “எப்படிப்பா தெரிஞ்சது?“ என்று கேட்கிறான் கோகுல். “எனக்கு உங்க அம்மா பத்தித் தெரியும்டா…“ என்று சிரிக்கிறான் ராமசாமி. கோகுல் சிரிக்கிறான்.

“தீயை அணைச்சி முடிச்சிட்டாங்க போலுக்குடா…“ என்கிறான் கூட்டத்தில் ஒருவன். “இன்னும் ராதிகா வர்லியடா?“ என்கிறான் இன்னொருவன். “கதைப்படி அவதான் உள்ளே மாட்டிக்கிட்டு செத்துட்டாளோ என்னமோ?“

தண்ணீர்க் குழாய் அணைக்கப் படுகிறது. ஏணி மெல்ல தரைக்குச் சுருங்குகிறது.  மாடியில் இருந்து இறங்கி வரும் ஒரு தீயணைப்புத் துறைக்காரன். ஏணியில் இருந்து தண்ணீர் பீய்ச்சி விட்டு இறங்கும் இன்னொருவன். பின் குழாய் வழியே ஏறிப் போனவன். மூவரும் திரும்பி வருகிறார்கள்.

தண்ணீர்க் குழாய் சுருங்கச் சுருங்க அதைப் பாய் போல சுருட்டிக் கொண்டே வரும் ஒருவன்.

அதிகாரி வீட்டுக்குள் நுழைந்தவனிடம் “மேல இவங்க வீட்ல மெயினை ஆஃப் பண்ணிட்டியா?“

“ஆச்சி சார்“ என்கிறான் அவன். “சரி அப்ப மத்த மெய்னை எல்லாம் ரிலீஸ் பண்ணிறலாம்…“

படபடவென்று விளக்குகள் வருகின்றன.

அந்த ஏணிக்காரனிடம் கோகுல். “உங்களுக்கு பயமா இல்லியா அன்க்கிள்? அவ்ள உசரம் ஏணில ஏறிட்டீங்களே?“ என்கிறான். “எனக்கு யானை மேல ஏறவே பயம்.“

அவன் சிரிக்கிறான்.

“வீடுதான்.. சமையல் அ8ற முழுக்க மோசமா இருக்கு…“ என்கிறான் அடுத்தவன்.

“ஐயோ“ என்கிறாள் திலகா.

தீயணைப்புக்காரன் ஒருவன் கையில் ஒரு படம். சுவரில் மாட்டி வைத்திருந்த அவன் அப்பாவின் படம். அதன் கட்டை ஃப்ரேம்கள் பாதி எரிந்து. “ச். அப்பாவுக்குதான் ரெண்டாம் முறை கொள்ளி வெச்சாப்ல ஆயிட்டது..“ என்கிறான ராமசாமி.

“வீடு இப்ப நார்மலா ஆயிட்டது. தீயை அணைச்சிட்டம் சார்“ என்கிறார் அதிகாரி.  “சரியான நேரத்தில் தகவல் தந்தீங்க. அரை மணி முக்கால் மணியில வேலை முடிஞ்சது.. உங்களாலதான்.“

“இதுல கையெழுத்து போடுங்க“ என சில காகிதங்களை நீட்டுகிறார் அதிகாரி. அவன் குனிந்து கையெழுத்து இடுகிறான்.

“சார்… உங்க பெரு?“

ராமசாமி திரும்பிப் பார்க்கிறான்.

“ஏய், நீ தினத்தந்தி தானே?“

“ஆமா சார் போன வாட்டி வந்திருந்தேனே… அந்த BANK ROBBERY MATTER. நீங்கதானே?“

“யோவ் BANK ROBBERY இல்லைய்யா. அதைக் கண்டுபிடிச்ச மேட்டர்.“

“சாரி சார்.“

“நீ பாட்டுக்கு நானே ராபரி பண்ணினா மாதிரிச் சொல்றே?“ என்கிறான் ராமசாமி. “யார் உன்னை இங்க வரவழைச்சது?“

“நான்தான் அத்தான்…“ என பின்னால் இருந்து வருகிறான் சிகாமணி. “எப்படா வந்தே?“

“நான் வரும்போது அதிகாரி உங்க கிட்ட கை கொடுத்திட்டிருந்தார். ஃபுல் மேட்டரும் புரிஞ்சிட்டது. சட்னு இவனுக்கு ஃபோன் போட்டேன்.“

“காலைல வந்துரும் சார்…“ என்கிறான் ரிப்போர்ட்டர்.

அடுக்ககத்தில் வசிக்கிறவர்கள் அவனைச் சூழ்ந்து கொள்கிறார்கள். “சரியான சமயத்தில் வந்து நல்லா சமயோசிதமாக் காரியம் பண்ணினீங்க…“ என்று அவனுக்குக் கை குலுக்குகிறாரகள். ராணி வந்து “அன்க்கிள்“ என்று கை நீட்டுகிறாள். சந்தோஷமாய்க் கை குலுக்குகிறான். திலகா ஒரு வெட்கமான பெருமிதத்துடன் அவனைப் பார்க்கிறாள்.

“இந்தப் புகழ் எல்லாம் திலகாவையே சாரும்“ என்கிறான் ராமசாமி. எல்லாரும் சிரிக்கிறார்கள். ராமசாமி திரும்பி ரிப்போர்ட்டருடன் “எங்க நாலு பேரையும் ஒண்ணா படம் எடுத்துப் போடுவியா?“ என்று கேட்கிறான். “நில்லுங்க…“ என காமெராவை சரி செய்கிறான் ரிப்போர்ட்டர். சிகாமணி. திலகா. ராமசாமி. கோகுல். க்ளிக்… என்கிறது கேமெரா.

•

“வீடு என்ன லெட்சணத்தில் இருக்கோ“ என்றபடியே உள்ளே நுழைகிறார்கள். உள்ளே மின்சாரம் இல்லை. கணபதி டார்ச்சுடன் கூடவே வருகிறார். அப்பா படம் இருந்த சுவர் கரிந்து கிடக்கிறது. ஃப்ரிட்ஜ் அப்படியே உருமாறித் தெரிகிறது. சமையல் அறையில் சன்னலே இல்லை. சுவர்களில் தரையில் தண்ணீர். ஈரம். “ஐயோ உள்ளே நாம மாட்டியிருந்தோம்னா?“ என்கிறாள் திலகா நெஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டு. “மாட்டியிருந்தாலும் தினத்தந்தியில படம் வந்திருக்கும்“ என்று சிரிக்கிறான் ராமசாமி. “அந்த சோசியக்காரன்…“

“யாரு?“ என்கிறாள் திலகா. “உனக்கு அவனைத் தெரியாது…“ என்கிறான். “HE IS SOMEBODY.’’

•

சோசியனை மரத்தடியில் பார்த்து ஒரு பொன்னாடை போர்த்துகிறான் ராமசாமி. “இருக்கட்டும் சார். ஒரு தீ விபத்து… ஆனால் சமாளிச்சிருவீங்கன்னு சொல்ல வந்தேன். அதுக்குள்ள ஓடிட்டீங்க…“ என்று சிரிக்கிறான்  அவன்.

•

சிதிலம் அடைந்த சமையல் கூடம்.

மறுபடியும் சீராகிறது.

கூடத்தில் புதிய ஃப்ரிட்ஜ். மேலே அப்பாவின் வேறொரு படம். அதில் மினுக்கும் சிரியல் பல்ப்.

சிகாமணியுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கிறான் ராமசாமி. “வாழ்க்கை புதிரானது தான்டா. ALTERNATE REALITY பத்தி எனக்கே அனுபவப் படாமல் நான் நம்பியிருக்கவே மாட்டேன். உனக்கு அனுபவப் படாத அளவில் உன்னாலும் இந்தக் கதையை நம்ப முடியாது சிகாமணி…“ என்கிறான் ராமசாமி.

“அது உண்மைதான் அத்தான். ஒரு பொண்ணு போன ஜென்மத்துப் புருஷன் இவன்தான்னு சரியாச் சொல்லி அவனைத் தேடிப் போய்ப் பார்க்கறான்னு படிக்கிறோம். நிகழ்கால இந்தச் சின்னப் பெண் வாழ்க்கை, போன ஜென்ம வாழ்க்கை, ரெண்டுமே அவள் வாழறாளே?“

“அதை எப்பிடி நம்ம கைக்குள்ள பயன்படுத்தணும்னு… நீங்க சரியா கணக்கு போட்டீங்க அத்தான். அதான் விசேஷம்“ என்கிறான் சிகாமணி.

“புதன் மேடு…“ என்று கையைக் காட்டுகிறான் ராமசாமி. “அறிவாளி“ என்று சிரிக்கிறான். “சின்னக்கனியைப் போய்ப் பார்த்தியா?“

“பார்த்தேன் அத்தான்…“

“நாயகன் பார்ட் ட்டூ. எத்தனை தூரம் வந்திருக்கு?“

“ஓபனிங் சொல்லவா?“

“சொல்லு…“

“நாட்டின் பெரிய தாதா அவன். கோபாவேசமா நடந்து போகிறான். வழியில் ஒரு மரம்… அது மறிச்சி நிற்கிறது அவன் வழியை… ஹ்ரூம்… என உருமுகிறான்…“

“என்ன? வயித்தை வலிக்குதா அவனுக்கு?“

“மரம் பயந்துருது. அப்படியே மடியுது… சட்னு நகர்ந்து தள்ளிப்போய் நிக்குது. வழி விட்டுருது மரம்… ஹா ஹா. எப்பிடி அத்தான்…“

“டேய்… என் கதை… அது உனக்கு சுவாரஸ்யப்படல்லியா?“

“நான் அதை எடுத்தால்…“

“சொல்லு சிகாமணி…“

சிகாமணி சொல்கிறான்.

•

வசிகரப் பொய்கள் 2

ராமசாமி லிஃப்ட்டுக்குள் போகிறான். லிஃப்ட் பிளஸ் 1. காட்டுகிறது. பிளஸ் 1. ராமசாமி அதிர்ச்சி4 அடைகிறான். அவன் மூளையில் பல்பு எரிகிறது. நட்சத்திரங்கள் சிதறுகின்றன. பயந்தபடியே அவன் பிளஸ் 1 அழுத்துகிறான்.

ஒரு குகை போன்ற வழி. ஆனால் இருட்டாய் இல்லை. இது மகா வெளிச்சமாய் இருக்கிறது. அதைக் கடந்து போகிறான் ராமசாமி.

அலுவலகம். அந்த லோன் பார்ட்டி காத்திருக்கிறான். ஆச்சர்யமாய் இருக்கிறது அவனுக்கு. “என்ன வேணும்…“

“மேனேஜரைப் பார்க்கணும்.“

“என்ன விஷயம்?“

“ஒரு லோன் விஷயமா…“

“நீங்க எத்தனை வருஷமா லோனுக்கு அலையறீங்க?“

“நாலு வருஷமா அலையறேன் சார்…“

வியப்புடன் அருகில் இருக்கும் பியூன் ரத்தினத்திடம் “இது எந்த வருஷம்?“ என்று கேட்கிறான். “2018 சார்….“ என்கிறான் அவன்.

“ஓகோகோ…“ என்கிறான் ராமசாமி. “இது… நான் எதிர்காலத்துக்கு வந்திட்டேன்“ என்கிறான். பின் லோன் பார்ட்டியிடம் திரும்பி “போங்க. போயி மேனேஜரைப் பாருங்க“ என்கிறான்.

பியூன் ரத்தினம் அவன் பக்கம் குனிகிறான். “சார்…“

“என்னய்யா?“

“நீங்கதான் சார் இப்ப மேனேஜர்“ என்கிறான் ரத்தினம்.

• • •

மு ழு து ம்

• • •

storysankar@gmail.com

91 97899 87842