அத், 43 - திரைப்பட வியூகத்தில் ஒரு நாவல்

U p d a t e d  e v e r y d a y

வசிகரப் பொய்கள்

அத்தியாயம் 43

ரமேஷ் வீடு. அவனிடம் உடல் நலம் விசாரிக்க வந்திருக்கிறான் ராமசாமி. காபி எடுத்து வருகிறாள் கீதா. “எப்பிடிம்மா படிக்கிறே?“ என்று புன்னகையுடன் காபியை ராமசாமி வாங்கிக் கொள்கிறான். “அவள்தான் கிளாஸ் பர்ஸ்ட்டு“ என்று சந்தோஷமாய்ச் சொல்கிறான் ரமேஷ். படுக்கையில் படுத்திருக்கிறான். பலவீனமான, தெம்பு இல்லாத குரல். அதை வெட்கத்துடன் அங்கிகரித்தபடியே “சர்க்கரை சரியா இருக்கா அன்க்கிள்?“ என்று கேட்கிறாள்  கீதா.

“சேதி இனிப்பா இருக்கே…“ என்று சிரிக்கிறான் ராமசாமி. பின் ரமேஷ் பக்கம் திரும்பி “உனக்கு திடீர்னு இப்பிடி ஆனதும் இவதாண்டா ரொம்ப பயந்திட்டா“ என்கிறான். ரமேஷ் அவளைப் பார்த்து கரிசனமான புன்னகை ஒன்றை வீசுகிறான். “நல்லாப் பாத்துக்கறா என்னை…“

“இப்ப எப்பிடி இருக்குடா உனக்கு?“

“I JUST FEEL NORMAL.“ என்கிறான். “டாக்டர்தான் இந்த வாரம் ரெஸ்ட் எடுத்துக்கோ. அடுத்த வாரத்துலேர்ந்து வேலைக்குப் போகலாம்னு சொன்னாரு.“

“அப்ப கூட வண்டி எடுக்க வேணாம். ஒரு மாசம் போகட்டும்…“ என்கிறான்  ராமசாமி. அவனுக்குப் பின்னால் சுவரில் ரமேஷின் அப்பாவின் பெரிய படம். அதில் சருகாய்க் காய்ந்த மாலை ஒன்று ஆடிக் கொண்டிருக்கிறது. மினுக்கிக்கொண்டு சிரியல் பல்ப் ஒன்று.

“நான் கிளம்பறேன்…“ என எழுந்து கொள்கிறான் ராமசாமி. வாசல்வரை கூடவே வருகிறாள் கீதா. “வீட்ல அம்மா அப்பா யாருமே இல்லியா?“

“எல்லாருமே வெளியே போயிருக்காங்க. நான் இப்பதான் ஸ்பெஷல் கிளாஸ் முடிஞ்சி வந்தேன். ஏன் அன்க்கிள்… என் காபி நல்லா இல்லியா?“

“NAUGHTY“ என சிரித்தபடி “வெண்ணிற ஆடை மூர்த்தி காபி நல்லா யிருந்தது.“

“என்ன அது? வெண்ணிற ஆடை மூர்த்தி காபி?“

“ப்ரூஊ…“ என நடிகர் வெண்ணிற ஆடை மூர்த்தி போலச் சொல்லிக் காட்டுகிறான் ராமசாமி. கீதா சிரிக்கிறாள். “வரேன்“ என்கிறான் ராமசாமி.

•

நல்ல மதிய வெயில். ராமசாமி ரமேஷ் வீட்டில் இருந்து கிளம்பி தெருவில் போகிறான். அவன் ஒரு டீக்கடையைத் தாண்டும்போது ரெண்டு பேர், மீசை தாடிக்காரர்கள், அங்கே பென்ச்சில் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்க்கிறான். அவர்களை எங்கேயோ பார்த்த ஞாபகம் வருகிறது. சற்று தாண்டிப் போய் நின்று தற்செயல் போல திரும்பிப் பார்க்கிறான்.

அவர்கள் இவனையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பதறிப் போய் உடனே எழுந்து நிற்கிறார்கள்.

உடனே ஒருவன் பரபரப்பாகி அலைபேசியில் பேசுகிறான். “மாமா… இப்ப வேணாம். நேரம் சரியில்ல. மாட்டிக்கிறாப்ல இருக்கு. எங்க சந்திப்போம்னு நானே இன்னொரு இடம் சொல்றேன்… நான் சொல்றவரை வெயிட் பண்ணு. எங்களைச் சந்திக்க முயற்சி பண்ண வேண்டாம்.“

“ஆகா. மழை விட்டும் தூவானம் விடல்லன்றாப்போல… சின்னக்கனி இன்னும் என்னை வேவு பார்க்கிறானா தெரியல்லியே…“ என்று சொல்லிக் கொள்கிறான்.

அவர்கள் இருவரும் பேசிக் கொள்கிறார்கள். “நம்மைப் பார்க்காத மாதிரி அவன் பார்த்தான் பாத்தியா சிங்காரம்?“ என்கிறான் ஒருத்தன். “ஐயோ போலிசுக்கே தகவல் சொல்லி ஒரு பெரிய கொள்ளைக்காரனைப் பிடிச்சிக் குடுக்கறான்னால்…  நாம எல்லாம் அவன்கிட்ட ஜுஜுபி. அவன்கிட்ட நாம உஷாரா இருக்கணும் அப்பா“ என்கிறான் அடுத்தவன்.

“இப்ப நாம அவன் பிடிச்சிக் குடுத்து போலிஸ்ல மாட்டினம்னால், பேப்பர்ல நம்ம படம் வருமா, இவன் படம் வருமாடா?“

“அதுவாடா இப்ப முக்கியம்?“ என்கிறான் சிங்காரம். “இப்ப என்ன செய்யலாம் குமார்?“

“தலைவரு என்ன சொல்லியிருக்கார்?“

“ஆமா ஆமா…“

“அவன் மேல ஒரு கண்ணு இருக்கறது எப்பவுமே நல்லது.“

தலையைத் தூக்கிப் பார்க்கிறார்கள். “ஏய் அதுக்குள்ள ஆளு மாயமாயிட்டான்டா…“ என ஆச்சர்யப் படுகிறார்கள். “டேய் சந்தேகமே இல்லை. இவன் சாதாரண ஆள் இல்லை. இவனை விடக் கூடாது“ என்கிறான் சிங்காரம்.

டீ கிளாஸை அப்படியே வைத்து விட்டுக் கிளம்புகிறார்கள். “டீக்காசு?“ என கை நீட்டுகிறான் கடைக்காரன். “கடையை உடைக்காமல் போனமேன்னு சந்தோசப் படுடா“ என்கிறான் குமார். கடைக்காரன் திகைப்பாய்ப் பார்க்க அவள் விறுவிறுவென்று போகிறார்கள்.

நாலு தெரு மூலையில் நின்று தேடுகிறார்கள். நாலு திசையிலும் தேடுகிறார்கள். “பாருடா. பட்டப் பகல். இத்தனை வெளிச்சத்தில் அவன் ஆளு எங்கயோ ஒளிஞ்சிக்கிட்டான். தப்பிச்சிட்டான்டா…“

“பார்ட்டி படா கில்லாடியா இருப்பான் போலுக்கே…“

“தலைவருக்கு ஃபோன் போட்டுச் சொல்லலாமா?“

“ஆமாம். உடனே சொல்லணும் போலத்தான் இருக்கு.“

“டேய் அங்க பாரு…“

ஒரு மரத்துக்குப் பின் ராமசாமி. யாருக்கோ செல் ஃபோனில் பேசுகிறான். “நம்மைப் பத்திதான் யாருக்கோ தகவல் சொல்கிறான் போல இருக்குடா…“

“நாம எத்தனையோ பேரை கண்காணிச்சிருக்கோம். இவன் நம்மளையே மிஞ்சிருவான் போலுக்கேடா…“

“பேசாமல்… எதுக்கும் தலைவர் காதுல தகவலைப் போட்டுறலாம்.“

“அடி அவருக்கு…“

அவர்கள் சின்னக்கனி எண்ணுக்குத் தொடர்பு கொள்கிறார்கள்.

•

சின்னக்கனி ஒரு வீட்டுக்குள் பதுங்கி யிருக்கிறான். வெளியே ரெண்டு பேர் திண்ணையில் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் பக்கத்தில் அரிவாள்.

அலைபேசி அடிக்கிறது.

“அண்ணே நாந்தான் சிங்காரம்.“

“தெரிது. ஒம்பதுன்னு முடியற நம்பர் உன்னிது தான். போன காரியம் என்னாச்சி?“

“அண்ணே… ஒரு ஆபத்து.“

“என்னடா சொல்றே? நானே ஒரு ஆபத்துன்னு தான் இங்க வந்து கிடக்கேன்…“

“அன்னிக்கு நம்மளை வேவு பார்க்க வந்தான் இல்லே?“

“நம்மளை யாருடா வேவு பார்க்கறது? பாத்திருவானா எவனாவவது?“

“அவன்தாண்ணே. அந்த பேங்க் பார்ட்டி…“

“ஏ அவனா? அவன் டம்மி பீசுடா.“

“இல்லண்ணே.“

“இல்லியா?“

“ஆமண்ணே.“

“ஆமாமா இல்லியா?“

“அவன் சாதா ஆள் இல்லைன்றது… ஆமா அண்ணே.“

“ஐயோ. என்னாச்சி?“ என்றபடியே எழுந்து நின்று, நெகிழ்ந்த வேட்டியைக் கட்டிக் கொள்கிறான்.

“மரத்துக்குப் பின்னால நின்னு… யாருக்கோ செல்ஃபோன்ல பேசிட்டிருக்கான்…“

“அட ஒண்ணுக்கு வருதுன்னு ஒதுங்கிருப்பான். அது ஒரு மேட்டரா?“

“அப்பிடி இல்ல அண்ணே… அந்த டீக்கடை பக்கமா ஒதுங்கி நாங்க இருந்தமோ…“

“சரக்கு வந்ததா இல்லியாடா?“

“வரல்ல அண்ணே…“

“ஏண்டா?“

“இந்தாளைப் பாத்தமா? அவனுக்கு ஃபோன் பண்ணி வர வேண்டாம்னுட்டோம் அண்ணே…“

“அட மடப்பயலே… ஏண்டா அப்பிடிப் பண்ணினே?“

“நாங்க கூட அவன் தாண்டிப் போறதைப் பார்த்து சாதாரணமா நினைச்சோம் அண்ணே.“

“அப்பறம் என்ன?“

“போறாப்ல போயி… தெரியாத மாதிரி… திரும்பி… எங்களை நோட்டம் பார்க்கறான் அண்ணே.“

“அவனா?“

“ஆமா அண்ணே.“

“என்னடா சொல்றே?“

“ஆமா அண்ணே.“

பேசிக் கொண்டே அவர்கள் தெருவில் நோட்டம் பார்த்தபடியே போகிறார்கள். “இப்ப என்ன பண்றது அண்ணே?“ என்றபடி வேறொரு தெருவில் திரும்புகிறார்கள்.

“டேய் எப்பிடியும் சரக்கு நம்ம கைக்கு வந்தாகணும். சாயந்தரம் நாம அதை டெலிவரி குடுக்கணும். தெரியுதா?“

“அப்ப இவனை… விட்டுர்றதா?“

“கவலைப் படாதே… அவன் டம்மி பீசு.“

“பார்த்தால் அப்பிடித் தெரியல அண்ணே.“

“நான் சொல்றேன் இல்லே? அவனை விடு…“

“சரி அண்ணே…“ என அவர்கள் திரும்பிப் பார்க்கிறார்கள். சற்று தள்ளி இவர்கள் பின்னால் ராமசாமி வந்து கொண்டிருக்கிறான். ஒருவரை ஒருவர் நேருக்குநேர் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள். இப்போது அந்த ரௌடிகள் பயந்து ஓட்டம் எடுக்கிறார்கள். அவனும் அவர்களைப் பார்த்து விட்டு எதிர்த் திசையில் ஓட்டம் எடுக்கிறான். மூச்சு வாங்குகிறது. நேரே கிருஷ்ணா கபேக்குள் நுழைகிறான்.

•

அந்த ரௌடிகள் திரும்பிப் பார்க்கிறார்கள். அவனைக் காணவில்லை. “யப்பா, தப்பிச்சோம்டா“ என்கிறான் ஒருத்தன்.

“பயங்கரமான ஆள்டா அவன்… எத்தனை சாமர்த்தியம் பாத்தியா? நாம பைத்தியம் மாதிரி அவனை முன்னால தேடிட்டிருக்கோம். அவன் நம்ம பின்னால வந்திட்டிருக்கான்.“

“அவனுக்கு ஏண்டா இந்த வேண்டாத வேலை?“

“ஆசைடா. ஆசை. ஆசை யாரை விட்டது?“

“என்ன ஆசை?“

“இப்பிடிப் பிடிச்சிக் குடுத்தால் போலிசுல பணங் கிணங் குடுப்பாங்க.“

“பணம் கிணம் பெரிய சமாச்சாரம் இல்லடா. அவன் பாங்க் காரன்.. பணம் அவனுக்கு முக்கியம் இல்லை.“

“சரி. பேப்பர்ல படம் வருதே? புகழ் வருதே…“

“அது சரி. இப்ப சொன்னியே. அது கரெக்ட்டு.“

திரும்பி சுற்று முற்றும் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள்.

•

பழக்கமான சர்வர் வருகிறான். “என்ன சார் உங்களை ஆளையே காணோம்…“

“என்னை ஆளையே காணோம்னு வேற ஆட்கள் தேடிக்கிட்டு இருக்காங்க“ என்கிறான் ராமசாமி.

“உங்க பார்ட்டி… ரொம்ப குஷியா ஆயிட்டானே சார்? இப்ப ஒரு ஒண்ணேகால் வயசுல பையன் வேற...“ என சர்வர் சிரிக்கிறான்.

“இனி அவன் இப்பிடி தற்கொலை கிற்கொலைன்னு பைத்தாரத்தனம் லாம் பண்ணாது…“ என சிரிக்கிறான்.

“நேத்தி அவங்க ரெண்டு பேருமே வந்திருந்தாங்க சார்…“ சிரிக்கிறான்.

“என்ன சிரிக்கிறே?“

“பையனுக்கும் காபி பழக்கி விட்டுட்டாங்க. நல்லா உறிஞ்சிக் குடிக்கிறான்...“

“அப்பிடியா?“ என சிரிக்கிறான் ராமசாமி. “ஒரு காபி கொண்டு வா.“

சர்வர் போகிறான்.

•

ரௌடிகள பேசிக் கொள்கிறார்கள். “எங்கடா அவன்பார்வை லேர்ந்து நாம தப்பிச்சிட்டமா?“

“அப்பிடிதான் தெரியுது…“

“சரி. இப்ப ‘நம்ம‘ ஆளைப் பார்த்து சரக்கை வாகிக்கலாமா?“

“எதுக்கும் தலைவர் கிட்ட கேட்டுக்கோ.“

•

கட்டிலில் படுத்திருக்கிறான் சின்னக்கனி.. அலைபேசி ஒலிக்கிறது. பதறிப் போய் தாவி எடுக்கிறான். “அடிக்கடி போன் பண்ணாதீங்கடா… பதறுது இல்லே?“ என்கிறான்.

“எங்களுக்கு ஆபத்து விலகிட்டது அண்ணே.“

“அப்பிடியா?“

“நாங்க சொல்லல? அவன் சாதாரண ஆள் இல்லேன்னு…“

“அட அவன் டம்மி பீசு அப்பா.“

“அது அப்படி இல்ல அண்ணே. நாங்க உங்க கூட பேசிக்கிட்டே வந்தம் பாருங்க. தெருவில் முன்னால அவனைத் தேடிப் போறமா… பார்த்தால்…“

“என்னாச்சி சொல்லித் தொலைங்கடா.“

“அவன்… எங்க பின்னாடி எங்களைப் பார்த்துக்கிட்டே வரான் அண்ணே.“

“ஐயோ.“

“நாங்க டேக்கா கொடுத்திட்டோம்.“

“இப்ப அவன் எங்க?“

“ஆளையே காணம்…“ என ஒருத்தன் சிரிக்கிறான். “நாய்ங்களா, அப்ப மாதிரி உங்க பின்னாடி வரப் போறான்…“ என்று கத்துகிறான் சின்னக்கனி.

“ஒரு நிமிஷம் அண்ணே.“ அலைபேசியை அப்படியே வைத்துக் கொண்டு 360 டிகிரி சுற்றி ராமசாமியைத் தேடுகிறார்கள் இருவரும். பின் சிங்காரம் அலைபேசியில் “இல்லண்ணே…“

“நல்லா பாத்திட்டியா?“

“பாத்தாச்சி அண்ணே…“

“ஹா“ என்று பெருமூச்சு விடுகிறான் சின்னக்கனி. “எனக்கு நேரம் சரி இல்லை. நம்ம கங்காதான் சொல்றான்.. திரும்ப என்னை… ரெண்டு வருஷம்  முன்னாடி காலி பண்ணப் பாத்தாங்க இல்லே? அந்தப் பார்ட்டி தேடறாங்களாம்…“

“யார் சொல்றது அண்ணே?“

“கங்கா.“

“அவன் சொன்னா சரியான தகவலாத்தான் இருக்கும் அண்ணே.“

“நீங்க வேற இவனைப் பத்தி புரளியைக் கிளப்பறீங்க.“

“இப்ப என்ன பண்றது அண்ணே?“

“அவன் இல்லைன்னு நல்லா பாத்துக்கிட்டீங்களா?“

“பாத்துட்டம். அவன் ஆளைக் காணம்.“

“சரி சரக்கு வாங்கிட்டு வந்து சேருங்க.“

“சரி அண்ணே….“ என அலைபேசியை அணைக்கிறான். பிறகு திரும்ப அடுத்த எண்ணைத் தொடர்பு கொள்கிறான். “மாமா?“

•
சரக்கு பார்ட்டி பொறுமையில்லாமல் காத்திருக்கிறான்.

“ஹ்ரும். எத்தனை நேரம்டா நான் வெயிட் பண்றது?“

“இல்ல மாமா. இங்க ஒரு சிக்கல்… எங்களை ஒருத்தனை வேவு பார்த்தாப் போல தெரிஞ்சது…“

“சரி சரி. இப்ப என்ன?“

“சரக்கு வாங்கிக்கறோம் மாமா.“

“எங்க வரணும்?“

“நீ வர வேணாம் மாமா. நாங்களே வரோம்.“

“எங்க வரீங்க?“

“கிருஷ்ணா கபே வாசல் பக்கமா வர்றோம். சரியா?“

“சீக்கிரம் வாங்க. நான் அந்தப் பக்கம்தான் இருக்கேன்.“

“இதோ பறந்து வந்றோம்.…“

“இப்ப மணி என்ன?“

“ரெண்டே முக்கால்.“

“பத்து நிமிஷத்தில் வாங்க.“

•

சரக்கு வைத்திருப்பவன் சுற்று முற்றும் பார்த்தபடி கிருஷ்ணா கபே பக்கம் வருகிறான். ராமசாமி காபி சாப்பிட்டு விட்டு வெளியே வருகிறான். சரக்கு வைத்திருக்கும் ரௌடியுடன் லேசாய் இடித்துக் கொள்கிறான்.

தூரத்தில் இருந்து அதை சிங்காரமும் குமாரும் பார்க்கிறார்கள். தூக்கிவாரிப் போடுகிறது அவர்களுக்கு. “ஐயோ… அவன் நமக்கு முன்னாடியே இங்க வந்து சேர்ந்திட்டானே…“

“இப்ப போயி சரக்கு வாங்கறது ஆபத்து குமாரு…“ என்கிறான் சிங்காரம்.

•

இடித்துக்கொண்டதற்கு “சாரி“ சொல்கிறான் ராமசாமி. “இருக்கட்டுங்க“ என்கிறான் ரௌடி. பிறகு அவனிடம் “மணி என்ன?“ என்று கேட்கிறான்.

•

““நம்மாளு கிட்ட என்னவோ கேட்கிறாண்டா. அவனும் எதோ பதில் சொல்றாண்டா…“

“வேணாண்டா. ஓடிருவோம்…‘ என அவர்கள் ஓடுகிறார்கள். “குமாரு… எவ்வளவு விவரமான ஆளு அவன் பாத்தியா? நம்ம மொத்த வட்டத்தையுமே வளைச்சிருவான் போலுக்கே…“வழியில் ஒரு கடையில் சோடா குடிக்கிறான் சிங்காரம். அந்தப் பக்கமாக விறுவிறுவென்று வருகிறான் ராமசாமி. சோடாவை அப்படியே வைத்துவிட்டு ஓட்டம் எடுக்கிறார்கள். “காசு?“ என்று கைநீட்டியபடி திகைக்கிறான் கடைக்காரன்.

ராமசாமியும் அப்போது அவர்களைப் பார்த்து விடுகிறான். “நாம எங்க போனாலும் இவங்க பின்னாடியே எப்பிடியாவது வந்திர்றாங்கடா…“ என்றபடி வேறு தெருவில் நடக்க ஆரம்பிக்கிறான். கால் போன போக்கு. விறுவிறுவென்று நடை. அவனை ஒரு நாய் துரத்துகிறது. ஓட ஆரபிக்கிறான். சட்டென ஒரு வீட்டின் சுவர் ஏறி உள்ளே குதிக்கிறான். நல்ல உயரமான சுவர். நாய்கள் கீழே காத்திருக்கின்றன.

தடதட வென்று கதவைத் தட்டுகிறான். உள்ளே யிருந்து வெளியே வரும் ஆள்… சின்னக்கனி.

அவனைப் பார்த்ததும் சின்னக்கனியும், சின்னக்கனியைப் பார்த்ததும் அவனும் ஒரே சமயத்தில் “நீயா?“ என்கிறார்கள். சின்னக்கனி பாய்ந்து அவனை உள்ளே இழுக்கிறான். சட்டென அவனைத் தள்ளி அவன் கழுத்தில் கால் செருப்பால் மிதிக்கிறான்.

“என்னத்தை மிதிச்சியோ…செருப்பை எடு கனி… இநத நாத்தத்தில் நானே செத்திருவேன்…“

“என்ன தைரியம் இருந்தால் நான் பதுங்கி யிருக்கும் இடத்தையே கண்டுபிடிச்சி வருவேடா நீயி?“

“மொதல்ல காலை எடு…“

சின்னக்கனி காலை எடுக்கிறான். “இது யார் வீடு?“

“ஏன்?“

உடலின் தூசியைத் தட்டியபடி எழுந்து நிற்கிறான் ராமசாமி. அங்கே சுவரின் படத்தைப் பார்க்கிறான். அந்தப் படத்தைக் காட்டிக் கேட்கிறான். “இது யார்?“

“கங்கா“ என்கிறான் சின்னக்கனி.

“இங்க எப்பிடி வந்தே?“

“என்னைக் காப்பாத்தி இங்க கொண்டு வநது ஒளிச்சி வெச்சிருக்கான்…“

“யாரு?“

“கங்கா.“

“ஒண்ணு சொல்லட்டா… நான் இங்க வந்தது உனக்கு நல்ல வேளை…“

“ஏன்?“

“அன்னிக்கு உன்னை… ரெண்டு வருஷம் முன்னாடி தாக்க வந்தாங்க ஒரு கும்பல். இல்லியா?“

சின்னக்கனி அவனையே பார்க்கிறான்.

“அப்ப என் மண்டைல அடிச்சவன்… இவன்தான்.“

“என்ன சொல்றே?“

“இப்ப இவன்… தன் ஆட்களைக் கூட்டி வரப் போயிருக்கான். எல்லாருமா இப்ப இங்க வந்து… உன்னைப் போட்டுத் தள்ளப் போறாங்க…“

“ஆகா…“ என அவன் பரபரப்போடு சில எண்களுக்கு அலைபேசியில் தகவல் பரப்புகிறான். “வா“ என அவனையும் வெளியே இழுத்துப் போகிறான்.

•

கங்கா ஆட்களுடன் வருகிறான். கத்தி அரிவாளுடன் அவர்கள் கங்கா வீட்டுக்குள் பாய்கிறார்கள். “ஆகா…“ என சின்னக்கனி கை கொடுக்கிறான் ராமசாமிக்கு. “பயமா இல்லியா கனி?“

“இப்ப பார்…“ என அவன் ஒரு விசில் அடிக்கவும், அவன் ஆட்கள் திமுதிமுவென்று அந்த வீட்டுக்குள் பாய்கிறார்கள்.

“அவங்க பாத்துக்குவாங்க…“ என சிரிக்கிறான் கனி. “பரவால்ல. உன்னை நம்பறா மாதிரி ஒரு காரியம் பண்ணிட்டே…“ என்றபடி தன் கழுத்தில் இருந்த தங்கச் சங்கிலியை திரும்ப அவனுக்கு அணிவிக்கிறான். “போயிட்டு வா…“ என்கிறான். “உன்னை நம்பறேன்…“

உள்ளே யிருந்து ஐயோ, என்று சத்தம். “கண்டுக்காதே“ என சிரிக்கிறான் சின்னக்கனி. “உனக்கு என்ன உதவி வேணுமோ கேளு… இப்ப போலாம் நீ“ என்கிறான்.

“இல்ல. நம்ம பையன் ஒருத்தன்.“

“யாரு அந்த காமெடி பீசா?“

“ஆமாம்“ என சிரிக்கிறான் ராமசாமி. “அவன்தான் உன் கூட பழகணும்னு துடிக்கிறான்.“

“எதுக்கு?“

“என்னவோ நாயகன் பார்ட் ட்டூ எடுக்கப் போறானாம்.“

“நாயகனா?“

“கமல்ஹாசன் படம்.“

“நான் கமல் மாதிரி இருக்கேனா?“

“கமல் வேஷம் போட்டால் உன்னை மாதிரி ஆயிருவார்…“

“ஐயோ…“ என இன்னொரு சத்தம். “கண்டுக்காதே“ என்கிறான் சின்னக்கனி. சிரிக்கிறான். “போ. பையனை வரச் சொல்லு…“ என்கிறான் சின்னக்கனி.

தொ ட ர் கி றே ன்

91 97899 87842

storysankar@gmail.com

for bulk 5 chaptes pls visit

vasikarapoikalplus.blogspot.com

அத். 42 திரைப்பட வியூகத்தில் ஒரு நாவல்

updated everyday

வ சி க ர ப்  பொ ய் க ள்

அத்தியாயம் 42

அலுவலகம் முடிந்து வீட்டைப் பார்க்க ராமசாமி நடந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறான். அந்த மரத்தடி சோசியனைத் தாண்டிப் போகையில் அவன் புன்னகை செய்கிறான்.

“வணக்கம் சார்…“

ராமசாமி தலையாட்டுகிறான். “என்கிட்ட இத்தனை பேர் கை ரேகை பார்த்திருக்காங்க சார்… அந்தக் காலத்தில் ரஜினி கமல் இவங்களுக்கெல்லாம் பலன் சொல்லியிருக்கேன்…“

“அதனால தான் அவங்க முன்னுக்கு வந்தாங்களா?“ என்று சிரிக்கிறான் ராமசாமி.

“அது அப்பிடி இல்லை சார்… அவங்க முன்னுக்கு வந்திருவாங்கன்னு ரேகைல தெரியும் இல்லியா?“ என்கிறான் சோசியக்காரன்.

“எதிர்காலத்தைத் தெரிஞ்சிக்கிட்டு என்ன செய்ய ஐயா?“ என்கிறான் ராமசாமி.

“அதென்ன அப்பிடிச் சொல்லிட்டீங்க… ராசி பலன் தெரிஞ்சிக்கறது வேஸ்ட்ன்றீங்களா?“

“தெரியல…“

“நிச்சயமா வேஸ்ட் இல்லை சார்.“

“விதின்னு ஒண்ணு இருக்கா இல்லியா?“

“இருக்குது.“

“விதியை மாத்த முடியுமா முடியாதா?“

“முடியும். அதே சமயம் முடியாது…“

“எதாவது ஒண்ணு சொல்லுங்க சார்…“ என்று ராமசாமி சிரிக்கிறான்.

“ஜோசியம்லாம்… எப்பிடித் தெரியுங்களா? நடக்கப் போறதை அது சொல்லும் போது… அதில் இருந்து அந்தக் காரியத்தை எப்படிச் செய்யணும், அந்தத் துன்பத்தை எப்படிச் சமாளிக்கணும்…. அப்பிடி அதுபத்தி ஒரு முன் தயாரிப்பா நாம இருக்கலாம். இல்லீங்களா?“

“எப்பிடி?“

“அதாவது… விதியை மாத்த முடியாது சார்… நீங்க சொல்றதை நான் ஒத்துக்கறேன். இன்னிக்கு மழை வரும். இது விதி. நாம அதை மாத்த முடியுமா?“

“முடியாது.“

“ஆனால் மழை வரும்னு தெரிஞ்சால்? நாம என்ன செய்யலாம்? குடை எடுத்திட்டுப் போலாமே? நனையாமல் வீடு திரும்பலாமே? இல்லிங்களா?“

“சோசியமும் வெதர் ரிப்போர்ட்டும் ஒண்ணுன்றீங்க?“

சோசியக்காரன் புன்னகை செய்கிறான்.

“தினப்படி பார்க்கிறோம்… உங்ககூட பேசல்லியேன்னு இன்னிக்கு நின்னேன்….“

“ரொம்ப சந்தோஷம்…“ என்கிறான் சோசியக்காரன். “உங்க மேனேஜர்… அவருக்குப் புரோமோஷன் வருது… அவர் கையைப் பார்த்துச் சொன்னேன்…“

“அவரா? இஙக வந்தாரா?“ என்கிறான் ராமசாமி ஆச்சர்யத்துடன்.

“நான் உங்க பாங்க்குக்கு வந்திருந்தேன் சார்…“

“மதிய நேரத்திலயா?“

“ஆமாம்.“

“மனசாற புரோமொஷன் வருதுன்னு சொன்னால்… அவருக்கு சந்தோஷம் தான்“ என்று சிரிக்கிறான்.

“அவருக்கு புரோமோஷனும் பதவி இட மாற்றமும் இன்னும் ஒரு மாசத்துக்குள்ள வருதா இல்லியா பாருங்க…“

“வருது வருது. அது எங்களுக்கே தெரியும்…“ என்கிறான் ராமசாமி. “சோசியக்காரங்களைப் பத்தி ஒண்ணு சொல்லுவாங்க…“

“என்ன அது?“ என்று புன்னகை செய்கிறான் சோசியக்காரன்.

“யாரைப் பார்த்தாலும் நீங்க 90 வயசு வரை வாழ்வீங்கன்னு பெரிய வார்த்தையாப் போட்டுருவாங்க. அவன் 70 வயசு வரை வாழ்ந்தாலும் கூட சோசியம் சொன்னது சரின்னு சந்தோஷமா எப்ப சோசியனைப் பார்த்தாலும் கையில இருக்கிற பணத்தைக் குடுப்பான்…“

சோசியன் சிரிக்கிறான். “சொன்ன வயசுக்கு முன்னமேயே அவன் செத்துட்டான்னு வெய்ங்க..“ என தொடர்கிறான் ராமசாமி. “அவன் தான் இல்லியே. நீ சொன்னது தப்புன்னு வந்து கேட்கவா முடியும்?“

“சார் அப்படி யெல்லாம் இல்லை. நான் சொன்னால் துல்லியமா இருக்கும். ஒருநாள் கையை என்னாண்ட நீங்க காட்டணும்… மேனேஜரைப் பார்க்க வந்தேனே… அது போல உங்களுக்கும்… ஒரு மதியம் வரேன்… பாத்திறலாம்…“

“எனக்கே என் எதிர் காலம் தெரியும்…“

“என்ன தெரியும் சொல்லுங்க. அதுக்கு மேல நான் சொல்றேன்… சரிதானா?“ என்கிறான் சோசியக்காரன்.

அவன் பதில் சொல்லாமல் சிரித்தபடி தாண்டிப் போகிறான்.

•

ராமசாமி நடந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறான். திடீரென்று அவன் போகும் வழியில் “தெய்வமே…“ என்று மரத்தில் இருந்து குதிக்கிறான் சின்னக்கனி. சட்டென பயந்து பின்வாங்குகிறான் ராமசாமி. “என்னய்யா தெய்வத்தையே பயமுறுத்தறியே…“ என்கிறான். “என் பேர் ராமசாமி. நீ மரத்தில் இருந்து குதிக்கறதுக்கும் அதுக்கும்… உன் பக்தி… சரியாத்தான் இருக்கு“ என்று சிரிக்கிறான் ராமசாமி.

“என்ன சொல்றீங்க?“

“அதுவா? ஒரு ஜோக்.“

“ஜோக்கா? இருக்கட்டும் இருக்கட்டும்“ என்றவன் வயிறு குலுங்கச் சிரிக்கிறான்.

“ஜோக் சொல்லும்போது சிரிக்க மாட்டேங்கறே. சொன்னது ஜோக் அப்டின்னு சொன்னால் அதற்கு அப்பறமாச் சிரிக்கறே…“

“இது ஜோக்கா சார்?“

“ஏன் சிரிக்கப் போறியா?“

“என்ன சார்… உன்னைத் தேடித் தேடிப் பார்க்கிறேன்… எங்க, நீ கண்ணுல…  தட்டுப்படறதே இல்லை.“

“கண்ணுல ‘தட்டு‘ பட்டால்… காயம் பட்டுரும் கனி“ என்கிறான் ராமசாமி. “என்னது?“ என்று கேட்டவன் தானே புரிந்து கொண்டாப் போல, “ஜோக்கு. இல்லியா? சரி சரி…“ என்றபடி குலுங்கிச் சிரிக்கிறான். “சார் ரொம்ப தமாசு சார் நீ.“

“என்ன வேணும் சின்னக்கனி… ஏன் என் பின்னால சுத்தி வர்றே?“

“என்ன சார் அப்பிடிச் சொல்லிட்டே? நான் நாய் சார். நன்றியுள்ள உன் வீட்டு நாய்… “

“எனக்கு நாய் வளர்க்கவே பிடிக்காது கனி…“

சின்னக்கனி புரியாமல் பார்க்கிறான். சிரிக்கவில்லை. “கவலைப்படாதே சார். உனக்கு என்ன வேணும்? என்ன உதவி வேணும்? இந்த நாய் கிட்ட சொல்லு…“ விரலைச் சுண்டுகிறான்.

“நாய் கிட்ட சொல்ல நாங்கதான் விரலைச் சுண்டுவோம்…“

சின்னக்கனி சிரிக்கவில்லை. “வால் இருந்தா ஆட்டுவேன். நான் மனுசன். விரலைச் சுண்டறேன்… என்ன உபகாரம் எதுன்னாலும் கேளு… இதோ கொண்டு வந்து உன் கால்ல சமர்ப்பிக்கிறேன்…“

“ஏன்? கையில குடுக்கக் கூடாதா?“

“என்னது? ஓ…“ என குலுங்கிக் குலுங்கி சிரிக்கிறான். “சார் தமாசுக்கார ஆளு…“

“பாரு சார்.. இப்பதான்… ஒரு வாரம் முன்னாடி…“

“தெரியும் கனி.“

“தெரியுமா?“

“தெரியும்“ என புன்னகை செய்கிறான். “உனக்குப் பொறந்த நாள் வந்ததா?“

“சார்… பெரிய ஆளு சார் நீ. எப்பிடி சார் உனக்குத் தெரியும்?“

“அதான் உன் சிஷ்யப் பிள்ளைங்க போஸ்டர்… அது இதுன்னு…“

“அட ஆமா சார். சொன்னால் அவங்க கேட்கறது இல்லை…“ என வெட்கமாய் உடலை நெளிக்கிறான். “அதான் சார்… உன்னைக் கூப்பிடலாம்னு… தேடினேன்.“

“நான் எதுக்கு?“

“என்ன சார் அப்பிடிச் சொல்லிட்டே… யார் நீ?“

“அடிக்கடி கேட்காதே. எனக்கே குழம்பிருது.“ ராமசாமி புன்னகை செய்கிறான். “நான் வந்திருந்தேன் சின்னக்கனி…“

“என்னது?“

“ஆமாம். கனி. உன் பொறந்த நாளுக்கு… நான்… வந்திருந்தேன்.“

“ஹோ ஹோ…“ என குலுங்கிச் சிரிக்கிறான் சின்னக்கனி. “இது… தமாசுதான் சார். நல்ல பகிடி இது.“

“வந்து நான் பட்ட பாடு…“

“என்னாச்சி?“

“அதை விடு கனி…“

“ஏன் சார்? வர்ற வழியில உன்னை, என் ஆளுன்னு தெரியாமல்… கை வெச்ட்டானா எவனாவது?“

“நீதான்.“

“என்ன சார் சொல்றே?“

“அதை விடு சின்னக்கனி.“

“இது ஜோக்கா சார்? என்னாண்ட வந்து கஷ்டப் பட்டேன்றா மாதிரி… என்னா வார்த்தை சார் அது… நெஞ்சு அடைக்குது சார்.“

“சரி. சரி. அதான் விட்டுருன்னு சொன்னேனே சின்னக்கனி…“

“அதெப்பிடி சார்...“ நெஞ்சைக் காட்டுகிறான். “எனக்கு நெஞ்சை அடைக்குது சார்.“

“அப்ப டாக்டர் கிட்டே போ.“

“நான் உன்னைப் பார்க்கல்லியே சார்…“

“அதை விடு சின்னக்கனி.“

“எப்பிடி சார் விடறது? என்னை ஒரு மனுசன்னு மதிச்சி நீ இம்மாம் பெரிய மனுசன் பார்க்க வந்திருக்கே. அது எனக்கே தெரியல்ல…“ என்கிறான்.

“அன்னிக்கு ராத்திரியாயிட்டது இல்லியா? அதான்…“

“ராத்திரி தான் சார் எங்களுக்குக் கண்ணு நல்லாத் தெரியும். தெரியணும்… கேட்டியா? சரி… சார் வந்திருக்கே. நான் உன்னை கவனிக்கல்லன்றே… எம்மாம் பெரிய தப்பு அது...“ என்றவன் குலுங்குகிறான் சிரிப்பில். 

“என்ன சிரிக்கறே?“

“நீ அப்ப சொன்ன ஜோக்கு. இப்பதான் புரிஞ்சது.“

“இல்ல சின்னக்கனி. உன்கிட்டச் சொல்லாமல் நானா வந்தேனே? அதான் தப்பு.“

“என்னா சார் தப்பு. என்னைப் பார்க்க வரணும்னு உனக்குத் தோணிச்சே சார்? அது இல்லியா பெரிய விஷயம்? நான் ஒரு மடையன்… நம்ம ஆளுங்க கிட்ட சார் ஒருக்கால் வருவார்டா. கவனிச்சிக்கங்கன்னு சொல்லியிருக்கணும்…“

“அவங்க வேற விதமா என்னை கவனிச்சிட்டாங்க.“

“என்ன சார் சொல்றே?“

“சரி. கனி… நான் கிளம்பறேன்…“

“இரு சார்.“

“என்ன?“

“இன்னிக்கு சாரை நான் கவனிக்காமல் அனுப்ப முடியுமா?“

“‘என்ன பண்ணப் போறே“ என்று சிரிக்கிறான்

”ஆட்டோ…“ என்று கூப்பிடுகிறான் கைதட்டி. “அண்ணே நீங்களா?“ என ஒரு ஆட்டோ வந்து நிற்கிறது. “வா சார். ஏறு சார்…“

“எங்க?“ என்கிறான் ராமசாமி குழப்பமாய். “வா சார். அன்னிக்கு… என் பொறந்த நாள் அன்னிக்கு நான் உன்னைப் பார்க்கல. இன்னிக்கு… இப்ப… பாத்திட்டேனே?“

“அதுக்கு?“

“பாரு சார் தமாசை…“

“என்ன தமாசு கனி?“

“ஏறு சார்… வண்டில.“

“ஐயோ என்ன கனி? கனி?“ என்று அவன்  மறுப்பதற்குள் வம்படியாய் அவனை ஆட்டோவுக்குள் ஏற்றிக் கொள்கிறான் சின்னக்கனி. ஆட்டோ விர்ர்ரென்று கிளம்புகிறது.

•

ஆட்டோ ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது.

“ஐயோ நான் இப்பதான் சாப்பிட்டேன்…“ என்று மறுக்கப் பார்க்கிறான் ராமசாமி. “சரி. சாப்பாடு வேண்டாம்.“

“தண்ணி கிண்ணி…எந்தப் பழக்கமும் கிடையாது எனக்கு…“

“அதுவும் வேண்டாம்…“ என்று புன்னகை செய்கிறான் சின்னக்கனி.

“பின்ன என்ன? என்னை விட்டுரு… நான் வீட்டுக்குப் போகணும்…“

“ஆ தினசரி தான் வீட்டுக்குப் போறே…“

“என்ன சொல்றே?“

“இன்னிக்கு ஒரு நாளைக்கு…“

“ஒரு நாளைக்கு?“

“ஒரு மாறுதலுக்கு…“

“மாறுதலுக்கு?... என்ன கனி?“

“பாரு சார் தமாசை… ஆட்டோ. நிறுத்து நிறுத்து.“

இறங்குகிறார்கள்.

ஒரு சின்ன வீடு அது. “இது யார் வீடு சின்னக்கனி?“

“நம்ம வீடுதான் சார்.“

“உன் வீடு இன்னும் பெரிசா இருக்கும்னு பார்த்தேன்…“

“இது சின்ன வீடு… உள்ள வா சார்…“

“இல்ல. இன்னொரு நாளைக்கு…“

“இன்னொரு நாளைக்கும் வா சார். எத்தனை தபா வேணா வரலாம். வரணும்…“

“என்னப்பா நீ. புதிர் போடறே…“ என்றபடியே உள்ளே போகிறான் ராமசாமி.

உள்ளே அந்தப் பெண் இருக்கிறாள். மனோன்மணி. “வாங்க…“ என்று வணக்கம் வைக்கிறாள்.

பதறிப் போகிறான் ராமசாமி. “வணக்கம் எனக்கா இவருக்கா?“

“அவருக்குதான்“ என்கிறான் சின்னக்கனி. அவள் தலையாட்டுகிறாள்.

“என்ன கனி இதெல்லாம்?“ என திரும்புகிறான் ராமாசமி. அதற்குள் சட்டென சின்னக்கனி வெளியே போகிறான். கதவு வெளியே தாளிடப் படுகிறது.

தட் தட் என்று கதவைத் தட்டுகிறான் ராமசாமி. “நம்மாளு அவரு… ந்ல்லா கவனிச்சிக்கோ…“ என்று வெளியே இருந்து சின்னக்கனியின் குரல்.

“அதைத் தனியா நீங்க வேற சொல்லணுமா?“

“ஐயோ…“ என்று நடுங்குகிறது அவனுக்கு. “என்ன இதெல்லாம்?“

“அட தெரியாத மாதிரிதான்…“ என்று இப்படியும் அப்படியுமாக அசைகிறாள் மனோன்மணி. கையை மேலே உயர்த்தி சோம்பல் முறிக்கிறாள். “சோம்பல் முறிக்கும் ஆம்பல். ஐயோ…“

“ஆம்பலாவது...“ என சிறுத்துகிறாள். “சாம்பலாவது... ஆம்பளைங்க நல்லாவே நடிக்கிறாங்க…“ என்று கன்னத்தில் கை வைத்துச் சிரிக்கிறாள் மனோன்மணி.

“நான் அப்பிடி ஆள் இல்லை மனோன்மணி…“

“யோவ். நீ படா கில்லாடிய்யா.“

“ஏன்?“

“நான் அப்பிடி ஆள் இல்லன்றே. என் பேரை எப்பிடி நீ தெரிஞ்சி வெச்சிக்கிட்டே?“

“அது…என்னன்னா…“ என அவன் சொல்லும்போதே “ததரீ...னன்னா“  என்று கிட்ட வருகிறாள்.

“அங்கியே நில்லு மனோ…“

“அதுக்குள்ள பேரையே சுருக்கிக் கூப்பிட ஆரம்பிச்சிட்டே…“

“வேணாம் மனோ… மனோன்மணி…“

“என்ன வேணாம்?“ என கிட்டே, இன்னும் கிட்டே வருகிறாள்.

“இப்பிடிச் சொல்ற எத்தனையோ ஆளை நான் பார்த்திருக்கேன்…“ என்கிறாள்.

“நான் பார்த்ததே இல்லை…“

“அதான் வந்திட்டியே. இப்ப பாரு…“

“ஐயோ… என்ன பண்றே?“ என்கிறான் பதட்டமாய். “இதெல்லாம் உனக்குத் தெரியாத சமாச்சாரமாக்கும்?“

“சமாச்சாரம் தெரியும். ஆனால் இதெல்லாம் தெரியாது… இங்க பார் என்ன பண்றே நீ?“

“வா.“

“வேணாம்.“

தரை மீது அவளது துணிகள் அடுத்து அடுத்து என விழுகின்றன. “துணி துவைக்கப் போறியா?“ என்கிறான் ராமசாமி.

“ஆமாம்.“

“சரி.“

“உன்னிதையும் கழட்டிரு…“

“ஐயோ…“

“கழட்டுய்யா…“

“என்ன இது?“

அவனது சட்டை அவளது உடைகள் மேல் விழுகிறது.

வெளியே இருந்து குரல். “மனோன்மணி?“ சின்னக்கனியின் குரல். “பார்ட்டிட எகிறும். விட்றாதே.“

“நான் பாத்துக்கறேன்…“ என்கிறாள் இங்கேயிருந்து.

 சுவரில் ஓரமாய் பயந்து தன்னை, சட்டையில்லாத உடம்பை மறைத்துக் கொண்டு ராமசாமி. “என்னத்ததைப் பாக்கப் போறே?“

“எல்லாத்தையும் தான்…“

“ஐயோ…“ என்கிறான் ராமசாமி.

“விளக்கை அணைச்சிறவா மனோன்மணி…“ என்று வெளியே இருந்து சின்னக்கனியின் குரல்.

“ஐயோ வேணாம்… வ்வே…“ என பாதியில் ராமசாமியின் குரல் உள் வாங்கிக் கொள்கிறது. யாரோ உதட்டைக் கடித்து மூடினாற் போல.

விளக்கு அணைந்து இருள் சூழ்கிறது.

தொ ட ர் கி றே ன்

91 97899 87842

storysankar@gmail.com

*

for bulk 5 chapters log on to

vasikarapoikalplus.blogspot.com

அத், 41 திரைப்பட வியூகத்தில் ஒரு நாவல்

updated everyday

வசிகரப் 

பொய்கள்

அத்தியாயம் 41

•

காலண்டரில் நாள் தாள்கள் படபடத்து உயரே எழும்பிப் பறக்கின்றன அகாடின் வாத்தியம் போல.

வங்கி. கடந்தகாலம். மகா என்கிற மகா லெட்சுமி. முகம் மங்களகரமாய்ப் பொலிகிறது. நெற்றியில் குங்குமத்தின் மேல் சிறு விபூதி தீற்றியிருக்கிறாள். பட்டுப் புடவையில் பளிச்சென்று இருக்கிறாள். “ஆச்சர்யமான பொண்ணும்மா நீ. சுடிதார் போட்டால் நவீனப் பொண்ணா ஆயிர்றே. புடவை கட்டினால் அசல் தமிழ்ப் பொண்ணா ஆயிர்றே….‘ என்கிறார் கிருஷ்ணராஜ்.

“இன்னிக்கு உன் கொண்டாட்டத்தில் மகா, ஒரு விசேஷம் தெரியுதே…“ என்கிறான் ரமேஷ். “என்ன வித்தியாசம்?“ என்று கண் விரியச் சிரிக்கிறாள் மகா. “இல்லை. காலைலயே கோவில் கீவில்லாம் போயிருக்கே. ஸ்வாமிக்கு ஐஸ் வெச்சியா?“

மகா சிரிக்கிறாள். “லன்ச் அவர்ல அந்த சஸ்பென்சை உடைக்கிறேன்…“

“உனக்கு எதுவும் தெரியுமாடா?“ என ராமசாமி பக்கம் திரும்புகிறான் ரமேஷ்.

“தெரியல்லியே…“ என்கிறான் ராமசாமி சிரிக்காமல். “ஆனால் அதை நீ சிரிப்போட சொல்லி யிருக்கலாம்…“ என்கிறான் ரமேஷ். மகா தாண்டிப் போனதும், “உனக்குத் தெரியும் தானே?“

“என்னது?“

“உனக்கு விவரம் தெரியும்ன்றது எனக்குத் தெரியும்“ என்கிறான் ரமேஷ்.

“அது எதுக்கு உனக்கு? மதியம் வரை காத்திரு…“ என்கிறான் ராமசாமி.

“அது எங்களுக்கும் தெரியும்…“ என விரைத்தபடி எழுந்து போகிறான் ரமேஷ்.

•

மதிய நேரத்தில் ஸ்ரீநிவாஸ் திடீரென்று பாங்க் வருகிறான். மகா சிரித்தபடி அவனிடம் போகிறாள். அவன் கையில் கட்டுக் கட்டாய்ப் பத்திரிகைகள்.

“இதுதான் சஸ்பென்சா?“ என சிரிக்கிறான் ரமேஷ்.

மகாவும் ஸ்ரீநிவாசும் மேனேஜர் அறைக்குள் நுழைகிறார்கள். கூடவே ரமேஷும் ராமசாமியும் நுழைகிறார்கள். மகா முகம் மலர்ச்சியாய்க் காண்கிறது. ஸ்ரீநிவாஸ் ஒரு கல்யாணப் பத்திரிகையை எடுத்து அதில் மேனேஜர் பெயர் எழுதுகிறான். “அவசியம் வந்து சிறப்பா நடத்திக் குடுக்கணும் சார்“ என்று பணிவாய் முன் குனிந்து வேண்டிக் கொள்கிறான். ரமேஷும் ராமசாமியும் கை தட்டுகிறார்கள். ராமசாமியின் முகம் அத்தனை சுரத்தாக இல்லை.

“ரமேஷ்… கல்யாணத்தில் எதும் குறை வெச்சே உன்னை ஒரு வழி பண்ணிருவேன்…“ என்று ஒரு விரல் காட்டி மிரட்டலாய்ச் சிரிக்கிறாள் மகா. “ஆகா. அதுக்கென்ன மகா… ராது கல்யாணம் எப்பிடி நடத்தினோம்? அது மாதிரி இதுவும் எங்க பொறுப்பு தான்… என்னடா?“ என ராமசாமியை இடிக்கிறான் ரமேஷ்.

ராமசாமி தலையாட்டுகிறான்.

“சார்கிட்ட கேட்டால் நம்ம கல்யாணம் எப்பிடி நடந்ததுன்னே கூட விலா வாரியாச் சொல்லிருவார்…“ என ஸ்ரீநிவாசிடம் சொல்லிச் சிரிக்கிறாள் மகா.

“அப்பிடியா?“ என தோளைக் குலுக்குகிறான் ஸ்ரீநிவாஸ். “அதெப்பிடி?“

“அவர் மிஸ்டர் முக்காலம்… அவருக்கு நடந்தது, நடக்கறது, நடக்கப் போறது… முக்காலமும் தெரியும்“ என்கிறான் ரமேஷ்.

“எங்களுக்கு எத்தனை குழந்தைகள் சார்?“ என்று கண் விரியக் கேட்கிறான் ஸ்ரீநிவாஸ். மகா விரலால் வாயைப் பொத்திச் சிரிக்கிறாள். “அது மகா கிட்டக் கேளுப்பா… எங்க கிட்ட கேட்டு என்ன புண்ணியம்?“ என்கிறான் ராமசாமி. மேனேஜர் சிரித்து “அதானே…“ என்கிறார். “ஒரு ஏ ஜோக் சொல்லவா?...“ என்றவர், “வேணாம். மேனேஜரா லெட்சணமா இருக்கேன்…“ என முடிக்கிறார்.

மத்தவர்களுக்குப் பத்திரிகை வைக்கப் போகிறார்கள். “மகா எப்பிடியும் அவன் கூடத் தான் வெளியே போயிச் சாப்பிடுவாள்…“ என்கிறான் ரமேஷ்.

“நாம சாப்பிடப் போகலாமா?“ என்று கேட்கிறார் மேனேஜர். “என்ன ராமு ஒரு மாதிரி இருக்கே போலுக்கே. உடம்பு சரியில்லையா?“ என விசாரிக்கிறார்.

“அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை சார். எதோ COUNT DOWN ஆரம்பிச்சிட்டா மாதிரி…“ என சொல்லும்போதே அவன் உதடு துடிக்கிறது. அவன் கையைப் பற்றி மெல்ல அழுத்துகிறான் ரமேஷ்.

“என்ன COUNT DOWN? அப்படின்னா என்ன?“ என்கிறார் மேனேஜர். பிறகு அவர் சிரிக்கிறார். “COUNT DOWN, ராக்கெட்லாம் பறக்க விடறதுக்கு முன்னாடி தயாரிப்பு வேலைகள் நடக்கும். 48 மணி நேரம்னு சொல்லி நேரத்தைக் குறைச்சி கணக்குப் பண்ணிக்கிட்டே வருவாங்க… அது மாதிரிச் சொல்றே?“

“ஒண்ணும் இல்ல சார். மகா கல்யாணத்துக்கு இன்னும் ஒரு வாரம் தானே இருக்கு? இப்பவே கல்யாணம் நெருங்கி வர்றா மாதிரி அவனுக்குத் தோணுது…“ என்கிறான் ரமேஷ்.

“கல்யாணம் ஆனால் மகா நம்மை விட்டு, ஐ மீன், நம்ம ஆபிசை விட்டுப் போயிருவா… அந்த வருத்தமா இவனே உனக்கு?“

“நம்மை விட்டுப் போயிருவான்ற வருத்தம்தான்“ என்கிறான் ராமசாமி. மீண்டும் அவன் உடல் குலுங்குகிறது. அவன் கையை அழுத்துகிறான் ரமேஷ்.

“நானும் ரமேஷும் வெளிய சாப்பிடப் போறோம் சார்…“

“அப்ப நான் இங்க என் சீட்லயே சாப்பிட்டுர்றேன்“ என்கிறார் மேனேஜர்.

•

“என்னடா நீ. அவர்கிட்ட என்ன பேசறதுன்னு இல்லியா? திடீர்னு COUNT DOWN  அது இதுன்னுட்டே…“

“என்னால அடக்க முடியல்ல ரமேஷ். இது நிசம்மாவே COUNT DOWN தான். பத்திரிகை குடுத்தாளா? இன்னும் நாலு நாள்… அவ்வளவுதான் அவள் ஆயுசு…“

“அதை நான் நம்ப விரும்பல்லடா. சாரி“ என முகம் திருப்பிக் கொள்கிறான் ரமேஷ்.

“நான் என்ன பண்ணட்டும். I KNOW HER FATE. எனக்கு அவள் முடிவு தெரியும்…. என்னால… அதை… தாங்க முடியல்லடா… எனக்கு மாத்திரம் ஏண்டா இத்தனை கஷ்டம் வருது வாழ்க்கையில். எனக்கு அந்த விஷயம் தெரியாமலேயே இருந்திருக்கக் கூடாதா?“

“உனக்குத் தெரிஞ்ச விஷயம். அதை நீ எனக்குச் சொல்லாமலாவது இருந்திருக்கலாம்.“

ராமசாமி அவனைப் பார்க்கத் தலையாட்டுகிறான். “இப்ப உன்னை நம்பறதா வேண்டாமான்னே எனக்குத் தெரியலடா…“ பேசாமல் மௌனமாக நிற்கிறான் ராமசாமி. “உன் காரியம்லாம் சில சமயம் ஒண்ணும் விளங்க மாட்டேங்குது…“

“எனக்கே வௌங்கலியே… இது எல்லாம் எப்ப எப்பிடி முடிவுக்கு வரும் தெரியல்ல. நான் பாம்புன்னு அடிக்கவும் முடியாமல் பழுதுன்னு தாண்டவும் முடியாமல் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் தவிக்கிறேன் ரமேஷ்.“

“அன்னிக்கு என்னடான்னா திடீர்னு என்னை அகர்வல் ரத்த வங்கிக்கு வரச் சொன்னே… என் ரத்தம் எடுத்துக்கிட்டே.“

“ஆமாம். அது ரொம்ப உபயோகமா இருந்தது.“

“அந்த மட்டுக்கு சந்தோஷம்…“

“இங்க பாரு. நான் சொல்கிற விஷயங்கள் நம்ப முடியாமல் இருந்தால், நான் சொல்லும்போது கேட்டுக்கிட்டு  அதை விட்டுரு…“

“சரி…“ என்று தலையாட்டுகிறான் ரமேஷ். “என்னால முடியணுமே…“

“சாப்பிடப் போகலாமா?“ என்கிறான் ராமசாமி. “உனக்குப் பசிக்கிறதா?“ என்று கேட்கிறான் ரமேஷ். “இல்ல. பசியாவது கிசியாவது? என்னால் சாப்பிட முடியாது…“ என்கிறான் ராமசாமி. “என்னாலும்…“ என்கிறான் ரமேஷ்.

“COUNT DOWN. மகா. பயங்கரமான வார்த்தை. சாவை நோக்கி மெல்ல மெல்ல அவள் அடியெடுத்து வைக்கிறாள்… என்ன பயங்கரமான கற்பனை“ என்கிறான் ரமேஷ்.

“எனக்கு அப்பிடியே ஞாபகம் இருக்குடா… விபத்து…“‘

“வேணாம்…வேணாம்…“ என்கிறான் ரமேஷ்.

“உனக்கு தான் தொலைபேசியில் சேதி வரும். நீதான் எடுப்பே….“

“அன்னிக்கு நீ எழுந்து போனியே…. அது மாதிரி நானும் எழுந்து போயிறவா ராமு?“

“அவள் காலம் முடிஞ்ச பின்… வருது சேதி. நீ அதைக் கேட்க… இருந்தால் என்ன இல்லாட்டா என்ன ரமேஷ்?“ என்கிறான் ராமசாமி. திடீரென்று குலுங்கிக் குலுங்கி அழுகிறான் ரமேஷ்.

ராமசாமி மனதில் அந்த விபத்து ஆரம்பிக்கு முன் அவனிடம் மகா பேசிவிட்டுச் செல்லும் காட்சி - மாமனார் மாமியாரைப் ரிசீவ் பண்ண விமான நிலையம் போகிறேன்... என்று சொல்வது, காட்சியாக வருகிறது.

“அந்த விபத்தைப் பத்திச் சொல்லு…“ என்கிறான் ரமேஷ் திடீரென்று.

“ஏன்?“

“இருக்கட்டும். இன்னும் எத்தனை நாள்?“

“நாலு நாள்…“

“சொல்லு…“

“என்ன சொல்லணும்?“

“உனக்கு அந்த விபத்து பத்தி… என்ன தெரியுதோ சொல்லு…“

“இன்னிக்குத் தேதி என்ன?“

“அக்டோபர் 1.“

“நாலாம் தேதி. அந்த விபத்து. ஆஸ்பத்திரி. மார்ச்சுவரி. நாங்க… மகாவோட அப்பா அம்மா… எல்லாருமா போலிசு கிட்ட கெஞ்சறோம். பாடி ஏற்கனவே ரொம்ப மோசமா சிதைஞ்சி போயிருக்கு… போஸ்ட்மார்ட்டம் வேணாம்னு சொல்லிப் பார்த்தோம்.“

“விபத்தைப் பத்திச் சொல்லு…“

“விபத்து நடந்து முடிஞ்ச பிறகு நான் அந்த ஸ்பாட்டுக்குப் போனேன்டா.“ ரமேஷ் தலையாட்டுகிறான். “அந்த பச்சை ஸ்கூட்டி பெப்… அது அப்படியே சப்பளிஞ்சு…“

“அது கூட மோதியது என்ன வண்டி?“

“ம்….“ என யோசிக்கிறான் ராமசாமி. “வெள்ளைக்கலர் ஐ டென்.“

“அது எப்பிடி உனக்குத் தெரியும்?“

“மகா வண்டி பக்கத்தில் கொஞ்சம் தள்ளி… அதுவும் நின்னுட்டு இருந்தது. அதுக்கு சின்ன நெளிசல் தான்…““

“வண்டி நம்பர் ஞாபகம் இருக்கா?“

“இல்ல…“

“உன்னை நம்பறேன் ராமு. இரு ஈஎஸ்பியோ, டெலிபதியோ... எதோ ஒண்ணு. உன்கிட்ட என்னவோ சக்தி இருக்குன்னு தெரியுது எனக்கு. யோசி. யோசி…“ ராமசாமி சிந்திக்கிறான். “திரும்ப அந்த நிகழ்ச்சியை மனசில் கொண்டு வா.“ அவன் தலையாட்டுகிறான். “விடாதே ராமு… அந்த இடம் இதுதான். சரியா… இதுதான் அந்த இடம்…“ ராமசாமி அந்தப் பொட்டலைப் பார்க்கிறான். “இங்க எங்க கெடக்கு மகா வண்டி?“

“அதோ அங்க…“

“அந்த ஐ டென்?“

சற்று தள்ளி காட்டுகிறான். “வேற எதுவும் அப்ப… நீ பார்த்தப்ப தெருவில் இருந்ததா? தரையில் விழுந்தாப் போல… அந்த மாதிரி?“ ராமசாமி யோசிக்கிறான். “இல்ல“ என்கிறான்.

“இப்ப அந்தக் காரைப் பார்க்கிறாய் இல்லியா?“

“பார்க்கிறேன்…“ என்கிறான் ராமசாமி. “அதையே உத்துப் பார்… அதன் நம்பர்? நீ கவனிச்சியா?“

“அப்ப கவனிச்சேன். இப்ப ஞாபகம் இல்லை.“

“சரி. அதை விடு. வேற அடையாளம்?...“

“இரு. எதோ ஒரு அடையாளம்… ஒரு வித்தியாசமான தன்மை அதில் இருந்தது.“

“என்ன அது? என்ன அது?“

“ஐயோ ஞாபகம் வரல்லியே…“ என துடிக்கிறான் ராமசாமி.

“விடாதே. விடாதே ராமு…“ என்று தூண்டுகிறான் ரமேஷ்.

“ஆ GOT IT.“

‘கமான் ராமு.“

“அந்தக் காரின் முகப்பில் ஒரு பெயர்…“

“வெரி குட்… “

“வித்தியாசமான பேர் அது…“

“என்ன அது?“

“ஐயோ வாய் கிட்டத்தில் இருக்குடா.“

“துப்பு அதை.“

“தெரியல்லியேடா…“ என குலுங்குகிறான் ராமசாமி. “விடாதே… என்ன மாதிரிப் பேர் அது?“

“முன்னே ஒரு டிராஃப்ட். பார்ட்டி… பையனோட பேர் சொன்னேன் நினைவு இருக்கா?“

“ஆமாம்… நல்லா நினைவு இருக்கு.“

“அவன் பேர் என்ன?“

“விஷ்வக்சேனன்.“

“கரெக்ட். வித்தியாசமான பேரா இருக்கேன்னு நான் நினைவில் குறிச்சிக்கிட்டேன். இல்லியா?“

“ஆமா.“

“அதைப்போல… இந்தக் காரிலும் ஒரு பேர்… என்ன அது? என்ன அது?“ சிறிது நேரம் அப்படியே மௌனமாய் இருக்கிறார்கள். “திடீர்னு அது முன்னாடி வரும்டா. கவலைப்படாதே…“

“வேற எதாவது பேசலாமா?“ என்கிறான் ராமசாமி. “வேணாம். இந்த அழுத்தத்தை விட வேண்டாம்னு படுது எனக்கு…“ அதுவும் சரிதான், என்கிறாப் போல ராமசாமி தலையாட்டுகிறான். “ரைட்“ என்கிறான் ரமேஷ். ராமசாமி யோசித்தபடியே நெற்றியைச் சுருக்கிக் கொள்கிறான். “ஒரு ஆணோட பேர். அதுல எழுதியிருக்கு. அந்தளவுக்கு நிச்சயம்.“

“ரைட்“ என்கிறான் ரமேஷ்.

ராமசாமி யோசிக்கிறான். “அது ஒரு மாதிரி வித்தியாசமான பேர். அதுவும் புரியுது…“ ரமேஷ் அவன் தோளைப் பற்றுகிறான். “ச்சே… டைரி இலலியேடா…“ என்கிறான் ராமசாமி. “என்ன டைரி?“

“இவள்… திலகா… என் டைரியை எரிச்சிட்டாள்.“

“அதுல என்ன இருக்கு?“

“இரண்டு வருஷத்துக்கு முந்தைய டைரியில் நான் எழுதி வெச்சிருப்பேன்…“

“விபத்து பத்தியா?“

“நிச்சயமா… எழுதாமல் எப்பிடி விட்டிருப்பேன்…“

ரமேஷ் அவனையே பார்க்கிறான். “அதுல நிச்சயம் அந்த காரின் எண் இருக்கும். இல்லாட்டி கூட அந்த வித்தியாசமான பேர்… எழுதாமல் விட்டிருக்காது…“

கரெக்ட்… இப்ப டைரி இல்லை. அதை விட்டுரு. நாம நினைவில் தான் தேடணும்.“

“ஹா“ என்கிறான் ராமசாமி. “இப்ப இந்தத் தகவல் எல்லாம் எதுக்குடா?“

“ஹ்ம்“ என்று பெருமூச்சு விடுகிறான் ரமேஷ். “தேவையா இல்லியா? எனக்கே தெரியவில்லை…“ என்கிறான். “விஷ்வக்சேனன். அதே மாதிரி…“ என நெற்றியில் அடித்துக் கொள்கிறான் ராமசாமி. “வித்தியாசமான பேர்… ஒரு மாதிரி கவர்ச்சியான பேர்…“

“கவர்ச்சியா?“

“ஆம்பளைகள்ல கவர்ச்சிகரமான பேர்?“

“ஆமாம். கவர்ச்சிக்கு இன்னொரு வார்த்தைடா…“

“விடாதே….“

“ம். சிகாமணி ஒரு வார்த்தை சொன்னான்…“

“என்ன அது?“

“அவன் என் கதையையே ஒரு சினிமா மாதிரி சொல்கிறான். நீ என்னை மிஸ்டர் முக்காலம்னு கூப்பிட்டியே?“

“ஆமாம்…“

“அதைப்போல என் சம்பவங்களைக் கேட்டுட்டு அவன் ஒரு தலைப்பு சொன்னான்… ம்… ஞாபகம் வந்திட்டது…“

“என்ன?“

“வசிகரப் பொய்கள்.“

“நல்லா இருக்கே? நாம பேசிக் கிட்டிருக்கறதே... வசிகரப் பொய்கள் தான்.“

“கவர்ச்சி… அதான். அதேதான்…“

“என்னடா? யுரேகா யுரேகா மாதிரிக் கத்தறே…“

“அந்தக் காரில் எழுதியிருந்த பெயர் வசிகரன்.“

“கவர்ச்சின்னால் வசிகரம் தான்…சரிதான். பிடிச்சிட்டியே கண்ணா.“

“இந்தத் தகவல் பயன்படுமா ரமேஷ்?“

“தெரியல்லியேடா…“

“COUNT DOWN ஆரம்பிச்சிட்டதுடா. எதாவது செய்யணும்.“

“நம்மளால என்ன செய்ய முடியும்? நினைச்சாலே நடுங்குதுடா…“ என்கிறான் ரமேஷ். “நான் அதைப் பார்த்தவன். நேரில் அனுபவிச்சவன்…“ என்கிறான் ராமசாமி. “இப்ப ரெண்டாவது தடவை…“

“இதை மாத்த முடியாதா?“

“ஏற்கனவே மாத்த நினைச்சி நான் தோத்திருக்கேன் ரமேஷ்...“

“ஐயோ. பேசாமல் நீ… எதிர்காலத்திலேயே இருந்திரேண்டா?“

“அதுவும் என்னால முடியும்னு தோணல்லே…“ என்கிறான் ராமசாமி. அப்போது மகா ஸ்கூட்டி பெப்பில் அவர்களைக் கடந்து போகிறாள். பின்னால் ஸ்ரீநிவாஸ் அமர்ந்திருக்கிறான். “டாடா“ காட்டிப் போகிறாள் மகா.

“அவ டாடா காட்டறதே என்னமோ மாதிரி இருக்குடா…“ என்கிறான் ராமசாமி.

“வசிகர பயங்கரமான பொய்கள்...“ என்கிறான் ரமேஷ்.

“அவை பொய்யாகவே இருந்திட்டால் நல்லது... உண்மையாக ஆகையில் தான் பயம்மா இருக்கு“ என்கிறான் ராமசாமி.

தொ ட ர் கி றே ன்

91 97899 87842

storysankar@gmail.com

for bulk of 5 chapters pls visit

vasikarapoikalplus.blogspot.com